دلواپسان و معمای فروش نفت ایران

 خبر: منابع خبری از تصمیم پالایشگاه‌های هند برای ادامه واردات نفت از ایران حتی پس از آغاز تحریم‌های آمریکا خبر و گزارش داده‌اند: شرکت‌های نفتی ازجمله نفت هند و پالایشگاه منگلور با ایران برای خرید 1.25میلیون تن نفت خام در ‌ماه نوامبر قرارداد بسته‌اند.

 نقد: واقعیت ماجرا این است که هند تمایلی به نخریدن نفت از ایران ندارد و افزون بر اینکه تلاش دارد تا سرمایه‌گذاری در منطقه چابهار را به نتیجه برساند، نشان می‌دهد که ورود سرمایه‌گذاری خارجی نه‌تنها امنیت‌آفرین است بلکه جلوی بسیاری از فشارهای بیرونی را می‌گیرد. هندی‌ها سال‌هاست که به توسعه روابط تجاری با ایران و سرمایه‌گذاری علاقه نشان داده‌اند و البته نمی‌خواهند که مناسبات تجاری و سیاسی‌شان با آمریکا دچار تلاطم شود. گذشته از اینکه سرانجام تلاش هندی‌ها و سایر خریداران نفت ایران برای پشت سرگذاشتن تحریم‌های آمریکا چه می‌شود، ضرورت دارد اگر تاریخ خیلی دور را فراموش کرده‌ایم، مراجعه‌ای به گفته‌های چندسال اخیر برخی وزرا ازجمله وزیر نفت شود که گفته بود اگر روزانه 4میلیون بشکه نفت صادر می‌کردیم و 5 قرارداد دیگر همانند توتال داشتیم، آمریکا قادر به تحریم ما نبود. دلواپسان که این روزها از یک‌سو نگران کاهش درآمدهای ارزی ناشی از افت صادرات نفت ایران هستند و ازسوی دیگر با برجام و دیگر توافقات بین‌المللی مخالفت دارند، می‌توانند پاسخ دهند که با کاهش میزان سرمایه‌گذاری در صنایع استراتژیک نفت، گاز، پتروشیمی و پالایشگاهی و سبقت برداشت کشورهای همسایه در میادین مشترک چه سودی نصیب کشورمان می‌شود و زیانی که نسل حاضر و آینده جامعه می‌بیند چگونه قابل جبران است؟ یادمان باشد چه مقاومت‌هایی که بر سر نسل جدید قراردادهای نفتی صورت نگرفته و چه فریادها و اعتراض‌های اندکی در خیابان‌ها رخ نداده تا فرصت‌ها از دست برود و با تأخیر زیاد قراردادی امضا شود و همین تأخیر فرصتی شد برای آمریکا که با برگرداندن تحریم‌ها، سرمایه‌گذاران را با فشار بی‌انگیزه سازد. حالا هم به‌نظر گزینه تازه منتقدان و مخالفان شده FATF و تمام‌قد و پرفشار ایستادگی می‌کنند؛ بی‌آنکه بگویند گزینه مطلوب‌شان چیست؟
این روزها که همه دغدغه کشور شده چگونگی فروش نفت و برگرداندن ارز فروش نفت، کافی است منتقدان پاسخ دهند اگر میزان تولید نفت ایران به 5میلیون بشکه رسیده بود و سهم ما از بازار جهانی بیشتر شده بود، آیا جهان به‌راحتی می‌توانست ایران را کنار بگذارد؟

مردم می‌دانند که اقتصاد مقاومتی بدون حضور در بازارهای جهانی در حد شعار باقی می‌ماند و مردم می‌خواهند هر مانعی که به انزوای تجاری و اقتصادی کشور می‌انجامد، برداشته شود. منتقدان که نتوانسته‌اند اکثریت مردم را با خود همراه سازند، حالا هرچند اندک اما پرفشار ظاهر شده‌اند و همیشه مدعی‌اند، چه آن روزی که نفت ایران بیشتر صادر می‌شد، می‌گفتند پولش به کشور بازنمی‌گردد، چه آن روز که آمریکا می‌خواست از برجام خارج شود، ادعایشان این بود که برجام به نفع آمریکاست و به زیان ایران و از برجام خارج نمی‌شود. حتی آن زمان که هواپیماهای جدید وارد کشور شد، گفتند دست دوم است و وقتی ورود هواپیماها به سد تحریم‌ها خورد، باز گفتند پس چه شد این هواپیماهای جدید؟ منتقدان همیشه طلبکارند و وقتی به آنها گفته شود، راه هموار شدن همکاری‌های بانکی، پذیرش استانداردهای بین‌المللی با حفظ مصالح و منافع ملی است، می‌گویند می‌خواهند ایران را به حصر بکشانند و وقتی کانال ورودی ارز در نتیجه نپذیرفتن استانداردهای جهانی سخت شود، فریادشان بلند می‌شود که چرا دلار گران شد و چرا سرمایه‌گذار خارجی نمی‌آید؟ آنها همیشه طلبکارند و معترض و البته راه نشان نمی‌دهند و ذات منطق‌شان در یک کلمه خلاصه می‌شود؛ نه!