یادداشت
موسیقی فریادرس می‌خواهد
سید‌آرش شهریاری/ مدرس موسیقی سنتی
موسیقی سنتی اوضاع و احوال مناسبی ندارد و دوستداران این نوع موسیقی نگرانی‌های جدی و به‌حقی در این زمینه دارند.
حمایت و استقبال سازمان‌های فرهنگی و مردم به عنوان رکن رکین فرهنگ و هنر از موسیقی‌های وارداتی پاپ و راک آنقدر هست – نمونه‌اش صدا و سیما- برنامه‌ها و جشن‌ها و... که کم‌کم بیم فراموشی موسیقی سنتی (دستگاهی) می‌رود. البته مردم به خودی خود تقصیری در این باره ندارند، در واقع نبود بازتاب و خبررسانی مناسب برای اتفاقات مهم در زمینه موسیقی سنتی، آنها را از این جریان بی‌خبر نگه می‌دارد.
حمایت موسیقی راک و پاپ فی‌نفسه کار بدی نیست اما باید در نظر داشت که جامعه به طیف وسیعی از آثار هنری در این زمینه نیازمند است؛ موسیقی مدرن، موسیقی سنتی، موسیقی جدی و موسیقی کودک. وقتی به موسیقی دستگاهی و موسیقی نواحی توجهی نشود و در عوض همه امکانات و توجهات معطوف راک و پاپ باشد در واقع بخش بسیار مهمی از نیازهای فرهنگی جامعه بی‌پاسخ می‌ماند و به آن پرداخته نمی‌شود.
موسیقی سنتی ایران حامل بخشی از تاریخ و هنر این مملکت است. در واقع وقتی به این موسیقی توجه می‌شود به ادبیات کلاسیک هم توجه شده است. از این رو جا دارد هشدارهای دلسوزان و صاحب‌نظران درباره افول موسیقی سنتی جدی گرفته شود چراکه اگر این بی‌توجهی ادامه داشته باشد بخش بزرگی از هنر ایرانی دچار فراموشی غیرقابل بازگشت خواهد شد.
برپایی چند جشنواره با دایره‌ای محدود کار چندانی برای احیای موسیقی سنتی ایران نمی‌تواند باشد. لازم است به صورت مستمر در این باره اطلاع‌رسانی و آگاه‌سازی شود و امکان حضور در کنسرت‌های موسیقی جدی برای همه اقشار فراهم آید.
باید مکتب‌خانه‌های موسیقی ایرانی در همه جا، به ویژه مناطق محروم فعال شوند. در نقاطی که هنرجویان توان پرداخت شهریه را ندارند مربی دولتی گمارده شود و در یک کلام با انجام اقدامات لازم موسیقی دستگاهی کشورمان را از این ورطه نجات دهند.
