یک خلبان هرگز تروریست نمی‌شود

مائده امینی

نام هوشنگ شهبازی از مهرماه سال 90به گوش همه ما آشنا شد. خلبان شرکت هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران که جان 116سرنشین پرواز مسکو- تهران را نجات داد؛ سه‌شنبه 26مهرماه سال 90بود. بوئینگ ۷۲۷ با هدایت کاپیتان شهبازی، در فاصله ۱۵مایلی فرودگاه بین‌المللی امام خمینی(ره)، دچار نقص فنی شد؛ چرخ دماغه هواپیما باز نمی‌شد. شهبازی به سمت مهرآباد تغییر مسیر داد و بدون چرخ دماغه، در فرودگاه غربی تهران به زمین نشست. برای کاپیتان شهبازی از روز تلخ 11 سپتامبر فقط تأسف و اندوه باقی مانده. خلبان مشهورایرانی می‌گوید پیام همدردی ایران در زمان این سانحه تنها تسکین بر دل او بوده و معتقد است خلبان‌های واقعی هرگز آلوده امیال تروریستی نمی‌شوند.

کاپیتان شهبازی روز حادثه را اینگونه روایت می‌کند: در خانه بودم؛ در حال استراحت. شب قبل از توکیو برگشته بودم و قرار نبود پرواز داشته باشم. خبر را از رسانه‌ها شنیدم. تقویم یازدهم‌سپتامبر را نشان می‌داد و خبر یکی از تأسف‌بار‌ترین حوادث تروریستی‌ در جهان، منتشر شده بود. خبری که برای من هم مانند همه مردم جهان، به‌غایت دردناک بود و تنها چیزی که در آن لحظه اندکی مرا تسکین داد، پیام فوری تسلیت رئیس‌جمهور ایران به مسافران مظلوم و ساکنان برج‌های دوقلو و همه مردم آمریکا بود؛ رفتاری صلح‌جویانه که بدون هیچ «اما» و «اگر»ی، تروریسم را محکوم می‌کرد و به همه جهان پیغام مهمی می‌داد.

کسانی که در آن روز شوم، هدایت آن هواپیماها را برعهده داشتند، قطع به یقین هم صنف ما نبودند؛ تروریست‌هایی بودند که برای این کار آموزش دیده بودند. من بر این باورم که هرگز، هیچ خلبانی خود را آلوده امیال تروریستی نمی‌کند.

جان بیش از 3هزار انسان، با هواپیما یعنی وسیله کار و کسب من و هم‌صنفی‌هایم گرفته شده بود؛ اتفاقی که برای ما سال‌ها و سال‌ها تأسف و حسرت با خود به همراه داشت. در همان روز حادثه، مدام با خودم فکر می‌کردم چه فرقی دارد؟ یهودی، مسیحی، ایرانی یا آمریکایی؟ جان انسان، جان انسان است. کدورت خاطر آدمی بعد از این همه سال، برطرف نمی‌شود و یاد آن خاطره تلخ هنوز نه فقط در ذهن من، بلکه در همه اذهان مانده است.