امسال، پارسال نیست

پرسپولیس در دو مسابقه اخیرش برابر رقبای نه‌چندان قدرتمند جنوبی متوقف شد و چهار امتیاز بسیار مهم را از دست داد. این سهل‌انگاری به قیمت از دست رفتن صدر جدول برای سرخ‌ها تمام شد؛ آنچه می‌تواند در آستانه بازی با الدوحیل وضعیت روحی این تیم را تحت تاثیر قرار دهد. شاید می‌شد توقف در بازی اهواز برابر استقلال‌خوزستان را ناشی از شرایط خاص استادیوم و پرتاب سنگ به زمین دانست، اما تساوی خانگی ناامیدکننده مقابل نفت مسجدسلیمان در ورزشگاه آزادی رخ داد و جای اما و اگر ندارد. پرسپولیس در این دو بازی، موقعیت گلزنی چندانی هم درست نکرد و شاید به‌زعم بسیاری از کارشناسان، این مسئله در اصرار برانکو بر استفاده از سیستم 2-4-4 خطی و حضور همزمان دو هافیک دفاعی ریشه داشته باشد. پرسپولیس امسال 290 دقیقه با سیستم مورد علاقه برانکو بازی کرده که حاصل آن به‌ثمر رساندن تنها یک گل از روی نقطه پنالتی مقابل پدیده بوده، اما در عین حال 70 دقیقه در مسابقه با فولاد به‌خاطر مصدومیت کمال کامیابی‌نیا ناچار شده با سیستم لوزی بازی کند که ثمره آن برتری سه‌گله و خیره‌کننده قرمزها برابر فولاد خوزستان بود. با این وجود برانکو همچنان اصرار دارد در همه بازی‌ها با دو هافبک دفاعی بازی کند. فارغ از اینکه او برای این اصرارش توجیه فنی دارد یا بیشتر دنبال لجبازی و محافظه‌کاری است، باید این هشدار را به پروفسور داد که او در حال ارتکاب به دو اشتباه محاسباتی همزمان است.

اشتباه اول: از قرار معلوم برانکو می‌خواهد در همه بازی‌ها با سیستم 2-4-4 خطی اولویت را به بسته نگه‌داشتن دروازه‌اش دهد و بعد با استفاده از معدود فرصت‌های گلزنی کار را تمام کند. او تصور می‌کند تیمش با رهبری جلال حسینی در دفاع گل نمی‌خورد و در فاز هجومی هم آنقدر توانایی دارد که بالاخره به شکلی (اعم از کار تیمی، شوت از راه دور، اوت بلند و کرنر یا اشتباه حریف) به یک گل برسد و سه امتیاز را به شیوه اقتصادی به دست بیاورد. برانکو در دو سوم پایانی فصل گذشته هم همین رویه را در پیش گرفت. با این وجود مربی کروات باید دقت کند که تیم او در این مدت ریزش‌های بسیار زیادی داشه و عناصر خلاق پرشماری را از دست داده است. اگر از امثال طارمی و رضاییان و سروش رفیعی بگذریم، فقط در بازه زمانی از پارسال تا امسال نفراتی مثل محسن مسلمان، فرشاد احمدزاده، صادق محرمی و وحید امیری از پرسپولیس جدا شده‌اند. این یعنی کمتر از قبل می‌شود روی خلاقیت فردی بازیکنان حساب کرد و پرسپولیس برای اینکه به گل برسد باید در فاز تهاجمی هارمونی بیشتری داشته باشد. آنها نیاز دارند که با عناصر هجومی بیشتری به دروازه حریفان حمله کنند و حضور منشا به‌جای یکی از دو هافبک دفاعی می‌تواند به چنین روندی کمک کند. برانکو اما خودش دست و پای تیمش را بسته و در آب انداخته است.

اشتباه دوم: برانکو به‌آسانی در حال از دست دادن امتیازاتی است که شاید بعدا برایش گران تمام شود. او پارسال هم زیاد از این امتیازات از دست داد؛ مثل تساوی با سیاه‌جامگان و باخت به پیکان در آزادی. امسال اما پارسال نیست و شبیه دو سال پیش هم نیست. در دو سال گذشته فوتبال باشگاهی ایران مدعی جدی نداشت، اما امسال همه لیگ بوی دیگری می‌دهد. سپاهان با امیر‌قلعه‌نویی نصف ستاره‌های مملکت را جمع کرده تا قهرمان شود، وضع تراکتور و استقلال هم نیازی به بازگویی ندارد. اگر برانکو فکر می‌کند باز هم می‌تواند دست‌ودلبازانه امتیاز از دست دهد و به‌راحتی دو فصل گذشته قهرمان شود، احتمالا در اشتباه است. شاید آخر فصل رقیب دیرینه در تهران یا تیم‌های اصفهان و تبریز برانکو را از این خواب خوش بیدار کنند!