19 سال امامت امام محمد باقرع

حسین عباسی| عضو اتاق تبلیغ خراسان:

 امام محمد باقر(ع) حاصل ازدواج امام سجاد(ع) با دختر امام حسن(ع) بودند و در خردسالی حادثۀ کربلا را به چشم دیدند. ایشان شاهد درد و رنج‌های خاندانش از ابتدای سفر تا قیام و شهادت و پس از آن از اسارت و جسارت تا بازگشت به وطن بودند. بعد از جریان جانکاه کربلا شرایط به گونه‌ای پیش رفت که امام محمدباقر(ع) ترجیح دادند جنبه امامت و هدایت الهی خویش را در باب علم و دانش و رونق آن در شیعه نشان بدهند.

 ایشان از زمان شهادت امام سجاد(ع)، 19 سال طلایه دار رهبری شیعه و رونق‌بخش دین جدشان رسول گرامی اسلام بودند و در این مدت با استفاده از فرصت اشتغال ظالمان به یکدیگر، به تشکیل کرسی‌های علم و دانش و تربیت عالم و دانشمند پرداختند. وجود برخی از علمای حکومتی و تحریف و تفسیر ‌به‌رای دین و قرآن سبب شد امام با جدیت بیشتری به فکر مقابله با این معضل باشند و از این رو لقب باقر یعنی شکافنده علم و دانش را در آن روزگار از اهل علم کسب کردند. 
 شیخ طوسی تعداد شاگردان ایشان را 462 نفر می‌داند که کسانی مثل محمد بن مسلم با نقل سی هزار روایت و جابر جعفی با نقل هفتاد هزار روایت در صدر آنان قرار دارند. امام با استفاده از این ظرفیت و سلاح علم و تربیت شاگردانی که مروج فرهنگ شیعه و سنت اصیل رسول گرامی اسلام شدند در چند جبهه اندیشه‌ای به مبارزه مشغول بودند. مبارزه با انحرافات دینی در بخش تقابل با خوارج، غالیان و کذب‌پراکنان، بدعت‌گذاران و حتی انحراف علما قسمتی از فعالیت‌های امام در آن زمان بود. در عین حال تنوع مخاطب و چند دستگی آنان با تفکرات سیاسی دور از هم در کنار خستگی از جنگ و نزاع، از شکاف‌های اجتماعی در زمان امام محمدباقر(ع) بود.

 سبک زندگی و برخود ایشان با مردم که اصلاحگر کژی‌ها و کاستی‌های جامعه دینی بودند امروز نیز احساس نیاز می‌شود. نیک است که متولیان فرهنگی کشور از این بخش از زندگی امام بزرگوار بهره ببرند و آن فرهنگ ناب شیعی را در زمینه‌های مختلف اجتماعی بروز و ظهور دهند. با هدف بهره‌گیری از سبک زندگی امام باقر(ع) به فرمایشی راهگشا از ایشان پیرامون انسان مومن و اهل آخرت می‌پردازیم که می‌فرمایند: اهل آخرت کسانی هستند که چند ویژگی دارند: اهل ایمان و عمل، زهد و تفکر، علم و تدبر و اهل آزمایش و عبرت آموزی از حوادث و جریانات هستند. ضمن این‌که از ذکر و یادآوری خداوند در تمام مراحل زندگی دچار خستگی و ملالت نمی‌شوند. 

 هر یک از این ویژگی‌ها، ناگفته‌های بسیاری دارد که شرح و بیان آن در این فرصت نمی‌گنجد اما خلاصه کلام آن‌که شخصی که اهل دنیا باشد بار و نصیبی برای آخرت نخواهد داشت، اما اهل آخرت به دنیا به قدر لزوم اشتغال دارند و از آن برای بهتر شدن آخرت بهره می‌برند. آنها دنیا را وسیله‌ای می‌بینند برای تقرب به خدا و ساختن آخرتی که در قرآن وعده داده شده است. امید است با بهره‌گیری از سیره اهل بیت و به برکت عمل به دستورهای ایشان آخرتی آباد و درخشان داشته باشیم.