هنر زیبا نمایاندن

سیداحمد نادمی/ شاعر
واقعیت‌‌های زندگی در مواردی، ظاهری زمخت و خشن دارند. تعدد این زمختی‌ها انسان را می‌آزارد و افسرده می‌کند. هنر به دلیل ذات زیبا و خلاقانه‌اش می‌تواند‌ زمختی‌ها را کم کند یا از بین ببرد و وجوه دیگری را از هر واقعیتی پدیدار کند.

شعر و البته شعر فارسی نیز چنین ویژگی‌هایی دارد؛ نمای روشن و حتی زیبایی از پدیده‌هایی را که دوستشان نداریم، به ما نشان می‌دهد.

لباس زیبایی بر تن واقعیت‌هایی مانند مرگ می‌کند و از هراس‌های ما می‌کاهد.

در واقع شعر بی‌آنکه مخدری باشد برای فراموشی، سپری است مقاوم که در پناه آن می‌توان از دامنه‌ها و گردنه‌های پر بیم و خطر، گذر امن و سالمی داشت.

قطعا شعر می‌تواند نقش بسزایی در تلطیف فضای هر جامعه‌ای داشته باشد و به تقویت و بهبود روابط انسانی کمک کند اما چیزی که هست، گاه ما به اشتباه ناتوانی شاعران از ایفای چنین نقشی را به شعر نسبت می‌دهیم.

شعر پارسی از همان ابتدا پرچمدار خوبی‌ها و زیبایی‌ها بوده و هست. شاعران بلندآوازه ما نیز در این عرصه بسیار کوشیده‌اند و الحق به خوبی هم درخشیده‌اند. اما اینکه در روزگار ما آیا شعر همچنان می‌تواند چراغ امیدواری برافروزد یا نه، سوالی است که با توجه به نحوه فعالیت‌ شاعران ما، پاسخ داده می‌شود.

مثلا اگر در برخی زوایای خشن و تیره ردپای لطافت و روشنی شعر را نمی‌بینیم، به دلیل برد کم و ظرفیت اندک آن نیست. بزرگان ادب پارسی نشان داده و ثابت کرده‌اند که تیررس شعر آنقدر فراخ است که این زوایا را نیز دربرگیرد، اما اگر جای آن در برخی‌ جاها خالی باشد، گناه از شاعر است نه شعر. شعر هنر زیبانمایاندن است و شاعر موظف به جاری‌بودن و یک‌جا نماندن.