صاحب مظلوم‌ترین تصویر جنگ

سیدمنصور مهدوی‌نیاکی، غواص خط‌شکن لشکر ۲۵ کربلا، با اسکلتی دست‌نخورده در لباس غواصی، کلاه، اورکت و پوتین‌هایش پیدا شد. اما آنچه قلب را می‌فشرد دست‌های بسته‌اش بود؛ دست‌هایی که با سیم به هم پیچیده شده بودند و فریاد خاموش جنایتی را در بادهای تاریخ زمزمه می‌کرد.  سال‌ها، خانواده‌اش در ابهامی دردناک به سر می‌بردند. خبری از او نبود؛ فقط اخبار ضدونقیضی بود که گاه از اسارت سخن می‌گفت و گاه از شهادت. مادرش در فراقی بی‌پایان، تنها به سخنان هم‌رزمی دلخوش بود که خود از عوارض موج‌گرفتگی رنج می‌برد. سرانجام با یافتن پلاکش، یقین به شهادت، آرامشی نسبی آورد. اما برادرش ناصر که همراه منصور در جبهه بود، با از دست دادن او تاب نیاورد و خود راهی خطه مریوان شد تا در تیرماه ۶۶، به آرامش ابدی برسد. 30 سال گذشت‌  تا روزی که تیم تفحص در منطقه «ام‌الرصاص» عراق، ۱۷۵ پیکر مطهر را کشف کرد. روزنامه‌های ۱۷خرداد سال 1394 به نقل از سردار سرتیپ سیدمحمد باقرزاده، فرمانده کمیته جست وجوی مفقودان ستادکل نیروهای مسلح نوشتند: «۱۷۵ پیکر تفحص شده در منطقه ام‌الرصاص متعلق به غواصان عملیات کربلای ۴ است که با دستان بسته به شهادت رسیده و زنده به گور شده‌اند. برخی از پیکرهای مطهر این شهدا زمانی که کشف شد، هیچ جراحتی نداشتند و این مهم خبر از آن می‌دهد که غواصان زنده به گور شده‌اند.»  رحمت‌الله، برادر این دو شهید، با چشمانی اشکبار روایت می‌کند: «مادرم سال‌ها چشم‌انتظار بود. منصور آمد، اما خیلی دیر... مادرم 5 سال پیش‌تر رفته بود و این آرزو را با خود برد. با دیدن دست‌های بسته برادرم، به یاد اسرای کربلا ‌افتادم. منصور ارادت زیادی به حضرت زهرا(س) داشت و همیشه آرزو می‌کرد گمنام شهید شود.» و خداوند این چنین مزد اخلاص منصور را داد و او شد صاحب مظلوم‌ترین عکس تاریخ جنگ دنیا.