سنگدلی‌های بهتر از مهربانی

چندی پیش خبر رسید که در استرالیا نوجوانان دیگر نمی‌توانند عضو شبکه‌های اجتماعی باشند. در همین همشهری هم گزارش مفصلی از آن کار شد. حالا خبر رسیده که سوئیس هم دنبال ایده‌ و قانونی است که عضویت کودکان در شبکه‌های اجتماعی را ممنوع یا محدود کند. قبل‌تر هم خبر رسیده بود که انگلیس هم دنبال چنین ایده‌ای است. به‌نظر می‌رسد که دنیای پیشرفته به این نظر و نتیجه رسیده که باید فکری برای حضور نوجوانان و کودکان در شبکه‌های اجتماعی کرد؛ شبکه‌هایی که حتی خود بزرگسالان را هم دچار مشکل کرده است، چه برسد به این گروه‌های سنی.
قبل‌تر نیز در خود ایران هم از این مباحث زیاد اتفاق افتاده بود. اما خب، هرچه بیشتر تکرار می‌شد که این شبکه‌ها و کلا اینترنت کنترل‌نشده برای این گروه‌های سنی مناسب نیست، کمتر گوش شنوایی وجود داشت. اما به‌نظر می‌رسد با استناد به قانون‌هایی که در این کشورها وضع شده، اقناع در این زمینه راحت‌تر اتفاق بیفتد. بیشتر والدین البته قصد و غرضی ندارند و از سر مهربانی‌های ناخواسته اجازه استفاده بچه‌ها و نوجوانان را از شبکه‌های اجتماعی و گوشی همراه و اینترنت می‌دهند. اما نباید فراموش کرد که گاهی مهربانی می‌تواند سنگین تمام شود. ویلیام شکسپیر، در یکی از نمایشنامه‌های خود نقل قولی قریب به این مضمون دارد: «من آنقدر سنگدل نیستم که مهربان باشم.» شاید در ابتدای امر متوجه تفسیر این گفته نشوید اما تفسیر آن چنین است: گاهی فکر کردن به آینده و صلاح کودکان و نوجوانان با مهربانی‌های رایجی که سراغ داریم منافات دارد. گاهی باید سختگیری کرد تا عزیزان‌مان از آسیب‌ها به دور بمانند. به‌عبارت دیگر گاهی باید سنگدلانه رفتار کنیم تا بتوانیم آینده فرزندان‌مان را از آسیب‌ها مصون نگه داریم. حالا این سنگدلی، چه در رابطه با استفاده از موبایل و شبکه‌های اجتماعی باشد، چه در ارتباط با فرهنگ کار، سختکوشی، قناعت بچه‌ها و دیگر موارد تربیتی‌شان. به‌عنوان پدر و مادر باید به‌خاطر داشته باشید که گاهی مهربانی‌های نسنجیده گران تمام خواهد شد؛ خیلی گران....