سالهاست که چوب و فلک از مدارس ایران جمع شده است اما هنوز هم خبرهایی از مصدوم شدن دانشآموزان بر اثر تنبیه در مدارس میرسد؛ مواردی که منجر به آسیبدیدگی دانشآموز و فرستادن او نزد پزشک یا بیمارستان شود، در شبکههای اجتماعی منتشر میشوند و رسانهها آن را پیگیری میکنند. در ابتدای ایجاد مدارس، جامعه ایران تنبیه بدنی را پذیرفته بود اما امروزه چنین اتفاقی آنقدر ناپسند است که منجر به توبیخ مجریان میشود. اسفند سال قبل بود که استخوان پای یک دانشآموز در مشهد بهدلیل لگد ناظم مدرسه شکست. 6ماه بعد و در مهر امسال هم ضربوشتم شدید یکی از دانشآموزان در قزوین توسط مدیر مدرسه، به شکستگی بینی و پارگی پرده گوش او منجر شد. معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش اخیرا درباره این ماجراها گفته است: تنبیه بدنی در ۷۰ سال گذشته یکی از عمومیترین ابزارهای تربیتی در مدارس کشور بوده اما به مرور زمان بهویژه در دهههای اخیر این موضوع بهشدت کاهش یافته است. موارد انگشتشمار تنبیه فیزیکی دانشآموزان از سوی آموزش و پرورش پیگیری و با آن برخورد میشود. صادق حسینزاده ملکی با اشاره به اینکه حساسیت عمومی و رسیدگی آموزش و پرورش به تنبیه بدنی بیشتر شده است، تأکید کرده که آمارها نشان میدهد موارد ثبتشده مربوط به تنبیه بدنی هر سال کمتر از سال گذشته است. ممکن است خشم لحظهای در جایی رخ دهد و معلمان هم مانند سایر انسانها دچار چنین شرایطی شوند؛ هرچند اغلب آنها کنترل لازم را دارند.
# تنبیه بدنی ابزار تربیت نیست
در همینه زمینه :
