نمره امید در صحن و توییتر

 فرزانه آئینی | خبرنگار:

«چرا امیدی‌ها شبکه‌های اجتماعی را برای موضع‌گیری به صحن بهارستان ترجیح می‌دهند؟» و «چرا صدای اقلیتی کوچک که مدام از تریبون مجلس شنیده می‌شود، آنچنان برنده است که به صدای غالب بهارستان تبدیل شده است؟» 2 ابهامی است که امیدی‌ها را به رفتار دوگانه در خارج و داخل گود مجلس متهم می‌کند و پشتوانه اجتماعی‌شان را در ناامیدی از آنها همنوا کرده است.

 انتظار از امید چیست؟

براساس آخرین وزن‌کشی جدی 3فراکسیون سیاسی بهارستان - اصولگرایان ولایی، مستقلین و امید- که در انتخابات هیأت‌رئیسه سومین اجلاسیه مجلس دهم برگزار شد، شمار آرای این فراکسیون‌ها به‌ترتیب 54، 101 و 114رأی بود که به سبد 3گزینه ریاست این فراکسیون‌ها یعنی حمیدرضا حاجی‌بابایی، علی لاریجانی و محمدرضا عارف ریخته شد. این آرا شاخصی برای تعیین وزن فراکسیون‌های بهارستان است و از آنجا که شمار رأی به عارف در صدر این رقابت قرار دارد، انتظار می‌رود در بزنگاه‌های حساس تصمیم‌گیری مجلس نقش تعیین‌کننده‌ای در اختیار امیدی‌ها باشد؛ به‌ویژه اینکه جدای از بحث ریاست بهارستان و اردوکشی نمایندگان وابسته به جناح راست و اصلاح‌طلبان روبه‌روی هم، آنچه از کلیت خط فکری مجلس در قالب مصاحبه‌ها و پیگیری طرح‌ها و لوایح یا جمع‌آوری امضا ذیل طرح‌ها و نامه‌های جمعی از نمایندگان برآورد می‌شود، این است که مستقلین و امیدی‌های مجلس در طرح موضوعات و پیگیری امور و اولویت‌بندی مسائل کشور تفاوت و ممیزی زیادی باهم ندارند. در مقابل تفاهم امیدی‌ها با مستقلین در قریب‌به‌اتفاق مباحث عموما موضوعاتی که در داخل و خارج مجلس جنجالی و پرسروصدا می‌شود از سوی جمعی کوچک‌تر در فراکسیون اصولگرایان ولایی کلید می‌خورد. مثل ماجرای آتش زدن پرچم آمریکا و برجام در دی‌ماه سال گذشته در صحن علنی مجلس یا ماجرای خبرساز اعطای 2500گرین‌کارت آمریکا به مدیران ایرانی در زمان ریاست‌جمهوری باراک اوباما که در مصاحبه‌ای از مجتبی ذوالنور، نماینده مشهد برای نخستین‌بار مطرح شد و خیلی زود هم تکذیب شد یا ماجرای طومارنویسی علیه پیوستن ایران به کنوانسیون‌های مالی ضد‌تروریسم و FATF و نمایش آن در جلسه علنی مجلس و... همه موارد مذکور نمونه اقداماتی است که در صحن علنی مجلس موج خبری ایجاد می‌کند و هم در مسیر امور و برنامه‌های مجلس مانع‌تراشی کرده و هم مسیر پیشبرد سیاست‌های کلان دولت و گاه نظام را ناهموار می‌کند. شمار این جمع کمتر از 50نفر در بهارستان است اما رویه و اتحادشان به‌گونه‌ای است که خروجی مجلس را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

سکوت با چاشنی فلسفه

این سکوت یا انفعال آنچنان در بیرون از گود بهارستان مورد ابهام است که بارها به محور سؤال خبرنگاران از محمدرضا عارف، رئیس فراکسیون امید تبدیل شده است. عارف با رد انفعال امیدی‌ها معتقد است اساس کار فراکسیون امید پیشبرد امور در آرامش است.او اخیرا هم در گفت‌وگویی در شرح چرایی این سکوت تأکید کرده بود پشت هر سکوتش فلسفه‌ای است. به‌رغم تأکید عارف بر فلسفه‌داشتن سکوتش در صدر فراکسیون امید در قبال برخی موضوعات به‌نظر می‌رسد که امیدی‌ها در اغلب اوقات از بی‌نظمی و نداشتن برنامه‌ای منسجم برای ورود به مباحث و تصمیم‌گیری‌های روز کشور رنج می‌برند. نمونه‌اش هم می‌شود رأی منفی به کلیات لایحه بودجه سال‌جاری، عزل علی ربیعی از وزارت کار آن هم در مناقشه اصولگرایان با چهره‌های اصلاح‌طلب کابینه دوازدهم یا وارد‌ندانستن سؤال علی مطهری، نماینده تهران از وزیر دادگستری در مورد وظایفش در بحث رفع حصر. حضور قریب‌به‌اتفاق چهره‌های فراکسیون امید در شبکه‌های اجتماعی آنچنان فراگیر و محسوس است که در کوتاه زمان ممکن بحث درون مجلس به شبکه‌های اجتماعی و عالم مجازی سرایت می‌کند و با مواضع دوآتشه عملکرد جمعی از نمایندگان، هیأت‌رئیسه مجلس و گاه هیأت‌رئیسه فراکسیون امید از گزند آن در امان نمی‌مانند. در شبکه‌های اجتماعی اعضای فراکسیون امید بر سر اینکه در مباحث روز اعلام نظر کنند رقابتی غیرمتعارف و حتی غیرمنطقی شکل گرفته است که مدام سعی در پیش‌دستی باهم برای طرح موضوعات عامه‌پسندی چون ورود زنان به ورزشگاه، حل مشکلات دانشجویان، زندانیان سیاسی و... دارند؛ رقابتی که اگر کمتر از نیمی از آن را در صحن بهارستان و در مقابله با تندروهای اصولگرا شاهد بودیم نه برجامی به آتش کشیده می‌شد و نه طومارهایی کف مجلس به نمایش درمی‌آمدند.