رقص انگشتان بر تار و پود نیزار
در پس‌زمینه‌ای از بافته‌های طلایی که چون خورشید تابان سیستان می‌درخشند، دستان هنرمند استادکار، قصه‌ای کهن را روایت می‌کند. اینجا سیستان است و این هنر «خولک‌بافی» نام دارد؛ هنری که ریشه در تاریخ و همزیستی مسالمت‌آمیز مردمان این دیار با طبیعت دریاچه هامون دارد. خولک‌بافی در واقع نوعی حصیربافی منحصربه‌فرد است که ماده اولیه آن از ساقه‌های نی خاصی به نام «خولک» تأمین می‌شود که در بستر تالاب هامون می‌روید. مردمان صبور سیستان، قرن‌هاست که با ظرافت و مهارتی مثال‌زدنی، این نی‌ها را در هم می‌تنند تا پرده‌هایی بیافرینند که نه‌تنها سایه‌ای خنک در برابر گرمای سوزان کویر باشند، بلکه مانعی در برابر ریزگردها و بادهای ۱۲۰روزه هم هستند.
این پرده‌ها که به آنها «پرده خولکی» می‌گویند، شاهکاری از مهندسی بومی‌اند؛ چرا که با پاشیدن آب روی آنها، هوای عبوری خنک می‌شود و مانند یک کولر طبیعی عمل می‌کنند. این تصویر از کارگاه صنایع‌دستی، نمادی از امید و تداوم حیات است. هر گرهی که این مرد بر تار و پود می‌زند، یادآوری می‌کند که حتی در سخت‌ترین شرایط اقلیمی هم می‌توان زیبایی آفرید و با طبیعت مدارا کرد. خولک‌بافی، شناسنامه هویتی سیستان و میراثی است که باید با جان و دل پاس داشته شود تا نوای زندگی در هامون همچنان به گوش برسد.