«وحدت پارلمانی»؛ سپر راهبردی اقتصاد و اعتماد ملی

سیده‌زهرا عبداللهی؛ روزنامه‌نگار

خانه ملت در گردنه تاریخی و اقتصادی خاصی قرار دارد؛ زمانی که فشارهای داخلی، تحریم‌ها و رقابت‌های جناحی همزمان، ظرفیت تصمیم‌گیری و انسجام پارلمان را به آزمون کشیده است. تجربه دهه‌های گذشته نشان می‌دهد که هر لحظه غفلت از وحدت، نه تنها سرمایه اعتماد عمومی را کاهش می‌دهد، بلکه توان کشور برای مقابله با بحران‌ها و بهره‌وری اقتصادی را تضعیف می‌کند. در این شرایط، مجلس شورای اسلامی به عنوان موتور همگرایی ملی و نهاد تقنین راهبردی، بیش از هر زمان دیگری نیازمند انسجام و وحدت عملی نمایندگان است.
جعفر قادری، رئیس کمیسیون ویژه جهش و رونق تولید و نظارت بر اجرای اصل ۴۴ قانون اساسی، بر ضرورت وحدت و تمرکز بر مسائل ملی تأکید کرد و گفت: «دلایلی که دشمن در جنگ ۱۲ روزه اخیر نتوانست موفق شود، ناشی از اتحاد و انسجام مردم و مسئولان بود.» او افزود که نگاه‌ها باید معطوف به حل مشکلات اقتصادی و تقویت ظرفیت‌های کشور باشد، نه پرداختن به اختلاف سلیقه‌ها و هیجانات جناحی. قادری همچنین اجرای قوانین کلیدی اقتصادی و تمرکززدایی در سازمان‌ها را مسیر افزایش تولید ناخالص داخلی و تقویت توان بازدارندگی ملی دانست و تأکید کرد که هدف نهایی همه اقدامات مجلس، ارتقای معیشت مردم و تضمین امنیت اقتصادی کشور است.
همچنین زهرا خدادادی، رئیس فراکسیون زنان و عضو کمیسیون اقتصادی مجلس با یادآوری حساسیت وضعیت اقتصادی و اثرات روانی ناشی از اسنپ‌بک، بر ضرورت انسجام ملی تأکید کرد و گفت: «اختلاف نظر طبیعی است، اما تبدیل آن به تنش و تضعیف انسجام ملی قابل قبول نیست.» او تأکید کرد که مجلس باید با برنامه‌ریزی شفاف بودجه، کنترل تورم و همکاری نزدیک با بانک مرکزی و وزارت اقتصاد، از هرگونه آسیب به معیشت و اقتصاد جلوگیری کند.
علی‌اکبر رنجبرزاده، رئیس فراکسیون وحدت ملی مجلس هم وحدت واقعی میان قوا را عامل پیشرفت کشور خواند و گفت: «همکاری دولت با مجلس و وفاق بین سه قوه یک اصل مبارک و اقدامی ارزشمند است.» او افزود که وفاق واقعی یعنی هم‌افزایی، مانع‌زدایی و تلاش مشترک برای رفاه و آسایش مردم، نه بی‌تفاوتی یا مانع‌تراشی. رنجبرزاده تأکید کرد که مجلس جای بحث و اختلاف نظر است، اما تمرکز صرف بر نقد و تخریب جریان‌ها، شایسته اعتماد مردم نیست. نگاه به این واکنش‌ها و تحلیل‌ها نشان می‌دهد که عبور از بحران‌های اقتصادی و فشارهای خارجی تنها با تقویت وحدت، انسجام و بهره‌وری نهادی ممکن است؛ مسیری که نه تنها پارلمان را از هیاهوی جناحی دور نگه می‌دارد، بلکه اعتماد عمومی و رفاه ملی را نیز تضمین می‌کند.