یار دبستانی علیه استکبار

فاطمه عباسی | روزنامه‌نگار

 اینجا نه از دیوارهای مرمرین دادگاه‌های رسمی خبری بود و نه از ردای فاخر قضات. دادگاه، کف خیابان طالقانی برپا شده بود؛ صحن اتهام، یک سکوی سیار بود و هیأت‌منصفه، هزاران چشم دانش‌آموزی که برای فریاد استکبارستیزی آمده بودند. 2 متهم با صورت‌های پوشیده در جایگاه نشسته بودند، اما کیفرخواست‌شان برای همه حاضران روشن بود: جنایت علیه بشریت. این قاب از «دادگاه نمادین محاکمه ترامپ و نتانیاهو»، رساترین تصویر از راهپیمایی متفاوت ۱۳ آبان امسال بود؛ روزی که نسل جدید، خلاقیت را چاشنی فریادهای خود کرد تا پیامش را به شکلی ماندگارتر به گوش جهان برساند. از همان ساعات اولیه صبح، موج جمعیت از میدان فلسطین به راه افتاد؛ موجی که پیشانی آن را نه فقط چهره‌های انقلابی دیروز که چهره‌های مصمم «دهه هشتادی‌ها» و «دهه نودی‌ها» شکل می‌داد؛ نسلی که داستان تسخیر لانه جاسوسی را در کتاب‌ها خوانده، اما طعم تلخ جنایت و حلاوت شیرین مقاومت را در همین ماه‌های اخیر چشیده است. در دستان بسیاری از آنها‌ به‌جای پلاکاردهای همیشگی، ماکت‌های کوچکی از همان موشک‌هایی دیده می‌شد که چندی پیش در جنگ ۱۲ روزه‌ معادلات منطقه را تغییر دادند؛ کاردستی‌هایی که بیانیه‌ای صریح از افتخار و آگاهی بودند. راهپیمایی امسال، بیش از یک سالگرد، یک میثاق دوباره بود؛ میثاقی که با شعار «متحد و استوار، مقابل استکبار» و در تقارن با ایام شهادت بانوی دو عالم، حضرت فاطمه زهرا(س)، معنایی عمیق‌تر می‌یافت. این حضور، ترجمان بصری یک پیام بود؛ مشعل استکبارستیزی که در آبان ۵۸ برافروخته شد، امروز در دستان نسلی تازه، شعله‌ورتر از گذشته است.