ای کاش کوه‌ها سفید شوند
کوه‌های تهران که مثل مادری شهر را در آغوش گرفته‌اند و هر وقت به آنها نگاه می‌کردیم دلمان گرم می‌شد که پشتمان به کوه‌های بلند است که در نهایت به دماوند متصل می‌شود، حالا تبدیل به یک نماد غم‌انگیز بی‌آبی و خشکسالی شده‌اند. آنقدر که اصفهانی‌ها از دیدن زاینده‌رود و آذربایجانی‌ها از دیدن دریاچه ارومیه خشک، غمگین می‌شوند، ما با دیدن کوه‌هایی که در آغاز دومین ماه پاییز هنوز کلاه سفید بر سر نکرده‌اند، دلمان پر از غم شده است. این روزهای پاییز دعا می‌کنیم باران بیاید و کوه‌های بالادست پر از برف شود. ما یخ بزنیم از سرما و حتی در ترافیک یک روز بارانی بمانیم اما باران ببارد.
