سندروم حرف اضافه

بهروز رسایلی

همه اتفاقات ناگوار فنی و حاشیه‌ای بازی استقلال خوزستان و پرسپولیس یک‌طرف و گزارش فاجعه‌بار مسعود نریموسی یک‌طرف دیگر. گزارشگر قدیمی اهواز که انگار در این سال‌ها به‌جای بهبود کارش دچار افت شده، در این دیدار عملکرد بسیار ضعیفی داشت و تا جایی که توانست مخاطبان را آزار داد. از کتمان و تکذیب اتفاقات تلخ ورزشگاه توسط نریموسی که بگذریم، او در این مسابقه عادت منفی بسیاری از گزارشگران ایرانی یعنی زدن «حرف اضافه» را به اوج رساند. تقریبا دوسوم حرف‌هایی که نریموسی در این مسابقه زد کاملا اضافه بود و اگر آنها را از جریان بازی حذف می‌کردی، مطلقا هیچ اتفاقی رخ نمی‌داد. 
به‌عنوان مثال نریموسی در این بازی بیش از 20 بار به ترکیب جوان و گمنام استقلال‌خوزستان اشاره کرد که واقعا کلافه‌کننده بود. او که انگار از جریان مسابقه فراری بود، به هر بهانه‌ای به‌طور مفصل به حاشیه‌ها می‌پرداخت. او دقایق طولانی در مورد لزوم احترام به داوری و خوردن مایعات در حین بازی(!) حرف زد که فلسفه‌اش چندان روشن نبود. کارگردان تلویزیونی یک‌مرتبه تصویر نیمکت پرسپولیس را نشان داد و او تا مدت‌ها در مورد اینکه کریم باقری چقدر بازیکن بزرگی بوده حرف زد! همچنین نریموسی به‌طور مفصل و به‎دفعات در مورد گرمی هوا و شرایط تیم‌هایی که از استان‌های سردسیر به اهواز سفر می‌کنند سخن گفت. همه اینها در حالی است که آقای گزارشگر می‌توانست بخشی از سخنانش را هم به‌شرح تغییر سیستم پرسپولیس اختصاص دهد، اما او ترجیح داد چندین و چندبار برنامه بازی‌های جمعه را اعلام کند!
اساسا ذکر مطالب غیرضروری که هیچ فایده‌ای هم ندارد، عادت بسیاری از گزارشگران ایرانی است. بی‌گمان اسطوره این مدل گزارشگری جواد خیابانی است؛ مردی که از قضا بخش زیادی از گاف‌های به‌یادماندنی‌اش را هم حین ذکر همین مطالب اضافی و نالازم مرتکب شده. خیابانی فکر می‌کند حتی اگر تصویر تابلوی «سیگار دروازه ورود به اعتیاد» هم پخش شود، باید بیست دقیقه در این مورد حرف بزند! روزی که گزارشگران ایرانی فقط به متن بازی بپردازند، بخش زیادی از مشکلات‌شان حل خواهد شد. باور کنید عادل فردوسی‌پور معجزه نمی‌کند. خیلی مواقع موفقیت او فقط به‌خاطر همین است که حرف اضافی نمی‌زند و قبل از بیان هر جمله، به این فکر می‌کند که آیا ذکر آن به‌درد کسی می‌خورد یا نه؟