فهیمه طباطبایی | روزنامه‌نگار
هر تصادف ناگوار اتوبوس که در ایران رخ می‌دهد، یک روال ثابت و همیشگی تکرار می‌شود؛ اتوبوس سربازان، دانشجویان، دانش‌آموزان، کارگران و... که دچار سانحه می‌شود و چند نفر را به کام مرگ می‌کشاند، فورا رئیس‌جمهور یا معاون او به وزیر کشور و استانداری دستور فوری رسیدگی و کمک هرچه سریع‌تر به مصدومان، دلجویی از خانواده متوفیان و کشف علت حادثه را می‌دهد، در ادامه یکی از مسئولان رده بالا به بیمارستان می‌رود و با مصدومان و خانواده متوفیان دیدار می‌کند و به آنها تسلیت می‌گوید و چند روز بعد هم این حادثه در میان ده‌ها موج خبری دیگر که در ایران زیاد است، گم می‌شود؛ تا تصادف بعدی که در گوشه‌ای از ایران جان عده‌ای بی‌گناه را بگیرد و این سناریو تکرار شود.
آخرین نمونه‌اش، تصادف روز گذشته اتوبوس حامل دانشجویان در جاده سمنان به سرخه بود که در پی آن 2دانشجو کشته شدند و تعدادی زخمی. معاون اول رئیس‌جمهور هم دستور رسیدگی فوری به این حادثه را داد. جزئیات بیشتر خبر را می‌توانید در صفحه حوادثمان بخوانید اما نکته‌ای که در این یادداشت قصد پرداختن به آن را دارم، توالی این اتفاق و عدم‌برنامه‌ریزی جدی برای جلوگیری از تکرار آن است.
نکته اول اینکه این اتفاق به‌طور میانگین 2تا3بار در سال برای اتوبوس‌ها رخ می‌دهد. اگر مشکل به ناایمن بودن اتوبوس‌ها برمی‌گردد، چرا یک‌بار برای همیشه این مشکل برطرف نمی‌شود و پلیس به اتوبوس‌های فرسوده و قدیمی که معاینه فنی آنها تأیید نشده است، اجازه تردد در جاده را می‌دهد؟
دوم اینکه اگر مسئله ناایمن بودن جاده است، چرا وزارت راه برای جلوگیری از تکرار حوادث مشابه، جاده‌های کشور را ترمیم نمی‌کند تا از این تصادفات جلوگیری شود؟
سوم هم اگر مسئله به راننده اتوبوس و رانندگی خطرناک او برمی‌گردد، چرا این رانندگان در معرض تست و آزمایش سالانه قرار نمی‌گیرند؟
در نهایت اینکه تا کی باید شاهد باشیم که مسافران اتوبوس‌ها که اغلب از طبقه فرودست جامعه هستند و امکان تردد با خودروی شخصی را ندارند، در جاده‌های ایران کشته شوند؟ و مهم‌تر اینکه خروجی پیگیری و تهیه گزارش‌های ویژه‌ای که در حد ریاست‌جمهوری برای این سوانح آماده می‌شود، چیست؟
تصادف و دستور تکراری رئیس‌جمهور
در همینه زمینه :
