احقاق حق پخش

یکی از تکراری‌ترین بحث‌های مدیریتی فوتبال ایران طی سال‌های گذشته، داستان حق‌پخش تلویزیونی بوده است. در دنیای امروز فوتبال اساسا تصور اینکه باشگاه‌ها بتوانند بدون حق‌پخش تلویزیونی به‌کار خود ادامه بدهند، عملا غیرممکن است. به‌صورت میانگین بیش از نیمی از مخارج تیم‌ها در اروپا از همین طریق تامین می‌شود و در لیگی مثل انگلستان که رکورددار دریافت حق‌پخش تلویزیونی است، این نسبت به 70درصد هم می‌رسد.
با وجود این، در همه این سال‌ها حق‌پخش باشگاه‌ها در ایران نادیده گرفته شده است. صداوسیما با وجود بیننده‌های پرشمار و نیز کسب درآمد هنگفت از مسیر  جذب آگهی درپخش مسابقات، تمایلی به پرداخت سهم باشگاه‌ها نشان نداده و فقط یک دوره کوتاه در زمان ضرغامی مبلغی به‌عنوان حق‌پخش به سازمان لیگ پرداخت می‌شد. چالش و کشمکش بین فدراسیون و تلویزیون بعدها به جایی رسید که مثلا سال‌1393 و در لیگ چهاردهم 2هفته از مسابقات لیگ و یک دور از بازی‌های جام حذفی اصلا ضبط و پخش نشد و الان تصاویر حرفه‌ای از آنها نداریم! با این حال باز هم زور فوتبال به تلویزیون نرسید و فدراسیون که متوجه شد بر اثر عدم‌پخش مسابقات در حال از‌دست‌دادن درآمد آگهی تبلیغات محیطی هم هست، دوباره دوربین‌ها را به 
ورزشگاه  هاراه داد.
حالا اما مجلس شورای اسلامی مصوبه‌ای داشته که براساس آن، اصل پرداخت حق‌پخش به باشگاه‌ها به رسمیت شناخته شده و این می‌تواند مهم‌ترین گام در مسیر حل داستان باشد. حالا وزارت ورزش 3ماه فرصت دارد جزئیات مکانیسم برخورداری باشگاه‌ها از درآمد حق‌پخش را تهیه کند و در اختیار این نهاد بگذارد. آنطور که از مصاحبه‌های نمایندگان برمی‌آید، ممکن است درآمدهای صداوسیما از پخش آگهی در حاشیه مسابقات فوتبال هم مشمول قانون جدید شود و باشگاه‌ها از آن سهم ببرند. البته که نباید خیلی هم خوش‌بین بود، چرا‌که داستان اما و اگرهای زیادی دارد و پول باید از پیچ‌و‌خم‌های فراوانی بگذرد تا به جیب باشگاه‌ها برسد.