جایزه برای خبرنگاران دردسرساز

ایسنا: اریک راندرف انگلیسی‌تبار که دست و پا شکسته فارسی صحبت می‌کند، یک معلم دارد که به او زبان فارسی را آموزش می‌دهد.
او جمله‌هایی را به فارسی برای ما بیان می‌کند؛ از سلام و احوالپرسی گرفته تا اینکه ایران را دوست دارد. ابتدا خود را معرفی می‌کند و می‌گوید: من ۳۷ ساله هستم و سال‌هاست خبرنگارم. در کشورهایی مثل هند و میانمار کار کردم و چند سالی است که در خبرگزاری فرانسه کار می‌کنم و حدود 2 سال است به ایران آمده‌ام. خبرنگار (AFP) هستم اما انگلیسی‌تبار.

راندروف می‌گوید: پیش از این در یک روزنامه انگلیسی کار می‌کردم و سال‌ها در این روزنامه بودم. او در پاسخ به اینکه چه شد که خبرنگار شد؟ می‌گوید: من از بچگی به نویسندگی علاقه داشتم و عاشق این بودم که دنیا را ببینم، برای همین این شغل را انتخاب کردم اما فکر نمی‌کردم یک روز به ایران بیایم و خوشحالم که این موقعیت و شانس را داشته‌ام. وی درباره جایگاه یک خبرنگار خوب نیز می‌گوید: درنظر من خبرنگار خوب آن کسی است که بیرون تحریریه بیشتر با مردم ارتباط داشته باشد و از کاراکترهای خاصی برای خبرش استفاده کند.

به خبرنگاران دردسرساز جایزه می‌دهیم!

او درباره دلیل انتخاب ایران برای کار خبری چنین توضیح می‌دهد: ایران برای من خیلی جالب است؛ از این بابت که انرژی هسته‌ای در آن یکی از موضوع‌های روز دنیاست و دنیا برای این موضوع به ایران فشار می‌آورد. از طرف دیگر موضوع‌های دیگری هم در ایران برای من جالب بود تا بیایم و در این کشور کار کنم.  او درباره نامگذاری روزی به نام خبرنگار در ایران می‌گوید: در انگلیس چیزی به‌عنوان روز خبرنگار نداریم اما یک جشنواره داریم تا به خبرنگارانی که برای حکومت دردسر درست می‌کنند جایزه بدهیم.

وضعیت آزادی‌بیان در فرانسه

راندروف در پاسخ به اینکه وضعیت آزادی‌بیان در رسانه‌های کشوری مانند فرانسه چگونه است؟ اظهار می‌کند: به‌طور کلی در کشورهای اروپایی همه آزاد هستند و همه مردم و رسانه‌ها آزادی‌بیان دارند. خبرنگارها هم همینطور، حتی در انگلیس و آمریکا به خبرنگار کمک می‌کنند و می‌گویند هیچ‌کس اجازه ندارد جلوی فعالیت خبرنگاران را بگیرد اما یکسری چیزها هست و آن اینکه خبرنگاران می‌خواهند راه‌های دیگری را بروند و طور دیگری به جامعه فکر کنند. موضوعاتی که شاید ریز باشند مثل موضوعات عرفی که در آن اجتماع اجازه نمی‌دهد که تو هر چیزی را ببینی و فشار افکار عمومی است که آزادی‌بیان را از تو می‌گیرد؛ وگرنه از طرف دولت و حاکمیت، ما هیچ محدودیتی برای ارائه خبر نداریم.

نقش گفت‌وگوکننده و حل‌کننده رسانه‌های غرب

او در ادامه می‌گوید: در کشورهای غربی مثل فرانسه و انگلیس، تلاش این است که خبرنگاران آزادتر باشند. خبرنگاران و روزنامه‌نگاران در این کشورها نقش مهمی ایفا می‌کنند. نقش گفت‌وگوکننده و حل‌کننده را برعهده دارند. آن چیزی که من از ایران می‌دانم این است که این کشور ۴۰ سال است زیر فشار سنگین آمریکاست و همین می‌تواند دلیلی بر بدبینی این کشور نسبت به خارجی‌ها باشد. راندروف در عین حال می‌گوید: احساس می‌کنم این اشتباه است که اجازه نمی‌دهند رسانه‌ها در اینجا آزاد باشند. وقتی ما آزاد باشیم می‌توانیم تصویر بهتری از ایران نشان دهیم که برای حکومت در افکار جهانی خوب است و تأکید می‌کنم که می‌دانم ایران به‌دلیل فشارهایی که از بیرون به آن وارد می‌شود، روی این قضیه منفی‌ نگر است. او می‌گوید: من خیلی خوشحالم از اینکه به ایران آمدم. برخلاف چیزهایی که در خارج از ایران درباره این کشور گفته می‌شود، خیلی نکات مثبتی در ایران پیدا کردم که واقعا می‌توانم عاشقش باشم؛ مثل مردم ایران.

مردم فرانسه دوست دارند روزنامه را لمس کنند

او درباره عمر مطبوعات و پایان نسخه کاغذی رسانه‌ها نیز می‌گوید: روزنامه‌ها همیشه این مشکل را در همه جای دنیا داشته‌اند. مشکل اصلی این است که مردم اطمینان و علاقه به خواندن آنها ندارند. اما مردم کشور ما از اینترنت بدشان می‌آید و دوست دارند روزنامه را لمس کنند و خیلی احتمال می‌رود که این رویکرد به عقب و به سمت روزنامه‌های چاپی برگردد. راندروف همچنین درباره تلویزیون ایران که به گفته خودش هر از گاهی آن را می‌بیند، اظهار می‌کند: تلویزیون ایران باید بیشتر بین مردم حضور داشته باشد، نظر مردم را بیشتر بیان کند و از حکومت فاصله بگیرد. خبرنگار AFP در همان حالی‌که با ما مصاحبه می‌کند، از ما معذرت‌خواهی می‌کند و به‌دنبال خبری می‌رود که باید همان لحظه آن را منتشر کند.