یک. همه ما تجربه مقایسه شدن را داریم؛ مقایسه با بچه همسایه، فامیل، همکلاسی و حتی او که فقط یک‌ربع روی سرسره پارک دیده بودیم؛ مقایسه در رفتار فردی و اجتماعی، درس خواندن، راه‌رفتن، غذا خوردن، لباس پوشیدن و... « نگاه کن چقدر خوب غذا می‌خوره، هی نمی‌گه دوست ندارم»، «نگاه کن چقدر قشنگ راه میره، مثل تو شلنگ‌تخته نمی‌ندازه»، « بچه فلانی رتبه‌اش فلان شد و بهترین دانشگاه قبول شد اما تو...»، «عین شلخته‌ها لباس می‌پوشی، از بچه همسایه یاد بگیر که چقدر آقا و مرتب لباس می‌پوشه» و این داستان مقایسه شدن‌ها قصیده‌ای طولانی است که تا آخرین پاراگراف این یادداشت می‌توان از آنها صدها بیت دیگر نوشت.
دو. کاربری در شبکه ایکس نوشته بود: «من 45سالمه و خودم 2تا بچه دارم اما هنوز پدر و مادرم موفقیت همسن‌هام تو فامیل و در و همسایه رو می‌زنن تو سر من. الان هم موفقیت دختر دایی که خونه خوبی خریده» همین یک نوشته باعث شد که صدها نفر شرایط مشابه خود با این کاربر را بنویسند؛ «من هنوز تاوان اینکه چرا مثل پسرخاله‌ام استخدام بانک نشدم رو دارم پس می‌دم.» «دوستم بعد ماه صفر عقدشه، جرأت ندارم به مامانم بگم، چون شروع می‌کنه به اینکه دیدی همه رفتن و تو موندی؟»
سه.ای کاش در این برنامه‌های رنگارنگ و ناتمام خانواده در تلویزیون، کارشناسی بیاید و درباره تغییر نگاه والدین نسبت به سبک تربیت فرزندانشان صحبت کند، اینکه مقایسه از اساس اشتباه و خانه‌ویران‌کن است، بذر کینه می‌کارد و توفان خشم درو می‌کند. در بدن آدمی، 2دست هم شبیه هم نیستند، 2پا هم با هم فرق دارند، بعد چطور می‌توان 2نفر را فقط به صرف اینکه در یک بازه زمانی متولد شده‌اند یا در قالب یک قوم و خویش‌اند با هم مقایسه کرد؟
چهار. برخی والدین با همین خرده فرهنگ مقایسه‌کردن، کاری کرده‌اند که موفقیت دیگران در چشم فرزندشان یک شکست برای آنها باشد و بذر دشمنی با آن فرد در دل او کاشته شود؛ مقایسه‌هایی که هیچ وقت به پیشرفت هیچ بنی‌بشری
کمکی نکرد.
مقایسه ممنوع
در همینه زمینه :
