فرزندان همیشه طلبکار
چند روز پیش یک نفر در ایکس نوشت که «بابام گفت چرا اینقدر کار می‌کنی؟ که چی بشه؟ گفتم اگه من الان دارم زیاد کار می‌کنم جبران اون روزاییه که تو می‌تونستی کار کنی و سیو کنی و کار نکردی و قانع بودی به حقوق کارمندیت. نشست ۳ ساعت غر زد که بچه‌جون من کلی کار کردم.»
این پست در شبکه ایکس بسیار دیده شد و افراد زیادی درباره آن صحبت کردند؛ عده‌ای موافق این طرز صحبت‌کردن با پدر و بسیاری دیگر مخالف آن بودند. موافقان می‌گویند که اگر پدران ما درست کار می‌کردند و سرمایه‌گذاری خوب و بموقع داشتند، ما متحمل این همه رنج و درد مالی در زندگی نبودیم و مثل فرزندان خانواده‌های پولدار در رفاه زندگی می‌کردیم و پیشرفت خودمان هم قطعی بود. مخالفان می‌گویند چه‌کسی گفته که پدر و مادر باید همه امکانات را در اختیار ما بگذارند تا گل مهم زندگی را بزنیم و موفق شویم؟ همین که آنها زمینه یک زندگی سالم را برایمان فراهم و در‌حد‌وسع خود تلاش کردند که آینده خوبی برای ما بسازند، کافی است و قرار نیست که والدین، چک‌سفید‌امضا برای تضمین آینده ما بکشند و بدهند دستمان.
مهیار علوی، روانشناس در این‌باره نوشته است: «متأسفانه خود والدین این انگاره و باور را در ذهن فرزندانشان ایجاد کرده‌اند که باید همواره تحت حمایت عاطفی و مالی آنها بمانند. استقلال جوانان در ایران به واسطه تک‌فرزند یا دو‌فرزند‌بودن، کم شده و آنها تمام آنچه را باید با تلاش و کوشش به‌دست بیاورند، جزئی از وظیفه والدین می‌دانند که برایشان فراهم آورند.»
او می‌گوید: «اینکه فرد حتی در میانسالی به‌دنبال ارث گرفتن از پدر و مادر خود برای جبران ناکامی‌های اقتصادی‌اش است و آن را اصلا زشت نمی‌داند، گواه این مسئله است که افراد زیادی وابستگی شدید مالی و عاطفی به والدین خود دارند و در نهایت اینکه با فرزندانی مواجهیم که همواره از والدین خود طلبکارند.»
در همینه زمینه :
