نبرد دانشجویی‌با آوار جنگ‌

لیلا شریف-روزنامه‌نگار

غبار جنگ 12روزه هنوز نخوابیده بود که نیروهای جهادی دانشگاه‌ها و بسیج خودشان را رساندند به خانه آسیب دیدگان تا مرهمی باشند بر رنج‌های آنها. سریع آستین بالا زدند و شروع کردند به آواربرداری و جمع کردن لوازم خانه و بسته‌بندی آنها برای بردن به جایی امن تا بشود خانه را بازسازی کرد. یکی دیوارهای فروریخته را جمع می‌کند، دیگری به‌دنبال مدارک گمشده ساکنان خانه‌ها می‌گردد و یکی وسایلی را که سالم مانده‌بود، چند طبقه می‌آورد پایین و برای نگهداری به انبار می‌برد. آنها مرهمی شدند بر زخم جنگ‌زدگان.

انگار خانه خودشان را آواربرداری می‌کنند
میدان ششم نارمک در شب سوم شروع جنگ، مورد حمله شدید قرار گرفت و 18تن از اهالی این محله به شهادت رسیدند. در این محله خانه‌های زیادی به شکل کامل و جزئی تخریب شدند. تلاش برای سامان دادن به این خانه‌ها با حضور دلگرم‌کننده نیروهای جهادی گره خورد. یکی از اهالی می‌گوید:« این بچه‌های گروه جهادی خیلی زود برای کمک به ما اومدن، اصلا نمی‌دونم چی بگم، یه جوری توی این خونه کار می‌کنن که انگار اینجا خونه خودشونه؛ اتاق پسرم جوری بود که اصلا نمی‌شد وارد ش شد، وضعیت خطرناکی داشتیم اما این بچه‌ها اومدن و آجرها رو کنار زدن، حتی تمام اسباب‌بازی‌ها رو از زیر آوار درآوردن.»

پرچم دانشجوهای جهادی بالاست
بدون هراس از ریزش آوار و لغزیدن پله‌های نیمه‌جان، در میان طبقات ساختمان‌های ویران‌شده پای می‌‌گذارند. دانشجویان بسیجی دانشگاه خواجه نصیر، گروه جهادی شهید حسین مؤمنی در آواربرداری و اسباب‌کشی خانه‌های آسیب‌دیده حاضر شدند و پرچم دانشجوهای جهادی را بالا نگه‌داشتند. یکی از این نیروهای جهادی در مورد فعالیتش در این روزها می‌گوید:« تلاش میشه که نخاله‌ها جمع بشه و بعدش وسایل باقی‌مونده رو جمع کنیم. مردم از اینکه می‌بینن تنها نیستن، خیلی خوشحال می‌شن، خدا رو شکر که این روزها تونستیم کمک‌کننده باشیم.»

ساختمان‌های لرزان هم ما را متوقف نکرد
خیابان شهید حجت دوست در بلوار کشاورز از 17تیر میزبان گروه جهادی عبادالرحمن دانشگاه امام صادق(ع) است. امیرحسین دهقانی، مسئول این گروه جهادی که هنوز در خانه‌های جنگ‌زده حاضر است، می‌گوید:«در محله بلوار کشاورز 70واحد نیازمند بازسازی هستن که بیشتر اونها در طبقات بالا هستن و آسیب دیدن که همین کار را سخت می‌کنه.» به ‌گفته او، این سختی‌ها مانع کار جهادی نشد:«در روزهای اولی که با بچه‌ها اومدیم اتصالات آب و برق دچار مشکل بود و اسباب‌کشی‌ها باید از طبقه ششم ساختمان‌ها انجام می‌شد. هر لحظه امکان ریزش داشتند اما بچه‌ها با دل و جون کار کردن و از طبقه ششم وسایل رو پایین می‌آوردن. حتی ما مجبور بودیم برای راه رفتن بین طبقات، روی پله‌ها شمع روشن کنیم تا یه نور کمی داشته باشیم. آواربرداری و جمع کردن لوازم خونه هنوز ادامه داره و ما جنگ‌زدگان رو رها نمی‌کنیم.»