تکیه‌ای باقدمتی‌بیشتر از پایتختی تهران
تکیه نفرآباد،قدیمی‌ترین مکان عزاداری تهران 4سده قدمت دارد
موعد و وعده هرساله رسیده و دوباره از چهارگوشه تهران خود را به بنای آجری ضلع شرقی حرم حضرت عبدالعظیم(ع) می‌رسانند تا در آنجا برای شهادت سیدالشهدا(ع) و یارانش سوگواری کنند. این وعده هرساله از سال 1060 قمری که نصیربیگ‌صاحب‌جمع‌و تعدادی از اهالی محله نفرآباد این بنا را علم کردند، میان مردم نخستین محله طهران قدیم رسم شد. همان سال فرزند خلف محمدباقر عطارباشی بنای آجرنمای مشرف به حرم شاه‌عبدالعظیم را برای راه‌اندازی تکیه نفرآباد وقف کرد و این راز عشق به
امام حسین(ع) تا امروز هم ادامه دارد. در این سال‌ها عزاداری‌شان از تعزیه‌خوانی روی سکوی مدور تکیه نفرآباد به راه‌اندازی دسته عزاداری در کوچه‌ها و خیابان‌های اطراف حرم سیدالکریم تغییر کرده، اما هنوز هم هیئت متوسلین به حضرت علی‌اکبر(ع) که عنوان قدیمی‌ترین هیئت تهران را یدک می‌کشد، حال و هوای گذشته‌ها را دارد و عنوان بزرگ‌ترین هیئت زنجیرزنی ری و تهران هنوز در اختیار سیاه‌پوشان این تکیه است.
پیش از آنکه سیاهی شب در خیابان شهید حبیبی پهن شود، یکی‌یکی سرو‌کله اهالی قدیمی ری پیدا می‌شود. صف خودروها که یکی‌یکی در راسته شرقی خیابان به‌دنبال هم ردیف شده‌اند، تا جلوی در تعمیرگاه وسایل گازسوز قاسم‌مشهدی کشیده شده‌است. پرچم‌های سبز و سیاه‌رنگی که رویه و قاب پارچه‌ای دیوارهای آجرچین تکیه شده‌اند، زیر نور ملایم ریسه‌ها به زیبایی خودنمایی می‌کنند. چادر قلمزنی‌شده‌ای که روی سقف تکیه علم شده، حکم سقف آن را دارد و روی کاشی قدیمی سردر تکیه که هنر دست کاشی‌سازان دوره صفویه را به‌خاطر می‌آورد، تصویری از لحظه شهادت حضرت علی اکبر(ع) به چشم می‌خورد. در بازسازی بنای هیئت طاق‌های قدیمی که چند سده پیش محل‌هایی مجزا برای عزاداری زنان و مردان بودند، از بین رفته‌اند و حالا سالنی بزرگ و جادار در طبقه دوم هیئت بانوان است. از بانو محبوبه نصیری که امور هیئت را راست و ریس می‌کند، سن و سالی گذشته، ولی هنوز هم نمی‌تواند آرام بگیرد و مراقب است که تازه واردی از چای‌های متبرک استکان‌های شصتی هیئت بی‌نصیب نماند.
