امسال غیرتی‌تر سیاهی بزنیم

محسن مهدیان؛  مدیرمسئول

داربست‌های فلزی زمخت در حال نصب‌شدن و زیباسازی شهر است. از همین داربست‌ها چه کارها ساخته است!
بیایید شهر را به سیاهی، آذین حماسی کنیم؛ امسال باید برای سیدالشهدا غیرتی‌تر وارد میدان شد.
امسال از «بقچه پیراهن‌سیاه‌ها» خیلی بیشتر کار ساخته است. پیراهن‌های مشکی و پرچم‌های بالای سر خانه‌ها، دیگر فقط نشانه عزاداری نیستند؛ نخ تسبیح انسجام ما شده‌اند.
بیشتر توضیح بدهم...
اشک، ندبه و مرثیه که جای خود دارد؛ به جهت فردی همیشه کارکردی تحول‌آفرین داشته‌اند.
به جهت اجتماعی نیز بیرق سیدالشهدا همیشه میدان مبارزه با ظلم و استکبار است؛ انقلاب‌ساز است. کمترین ثمره‌اش، بهمن۵۷ بود که هنوز همه سر سفره‌اش نشسته‌اند.
بله، اشک برای سیدالشهدا، انسانِ متحول و مبارز می‌سازد؛ اما امسال ماجرا فراتر هم رفته است؛ کارکردی کهنه و سابقه‌دار که امسال روشن‌تر و آشکارتر از همیشه است. حرف از کارکرد انسجام‌بخش هیأت‌هاست.
امسال هیئت‌ها را باید غیرتی‌تر برپا کنیم. انسجامی که این روزها در کشور شکل گرفته، با مهر سیدالشهدا و امضای ولایت تثبیت می‌شود.
 انسجام این روزها، با تمام انسجام‌های پیشین تفاوت دارد؛ جنسش از جنس انقلاب۵۷ است؛ آگاهانه است، نه فقط عاطفی؛ ایمانی و الهی است؛ یعنی از شناخت فراتر رفته و به عمق قلب و روح رسیده است و راهبردی است؛ یعنی فراتر از ذهن و قلب، اراده دارد؛ اراده ایستادن، اراده مبارزه با دشمن. این انسجام را دست‌کم نگیریم.
انسجامی‌ است که همه ظواهر را کنار زده و باطن حقیقی یک ملت را روی دست گرفته و با آن به جهانیان فخر می‌فروشد.
مردمی با هر سلیقه و ظاهری، اما با یک عمق مشترک: ایمانی زلال و هویت ایرانی اصیل؛ مردمی که اهل ذلت نیستند و عزت‌شان را در مبارزه با ظلم می‌جویند. اکنون، هیئت سیدالشهدا ابزار تثبیت این انسجام است.
به دو جهت
یکم اینکه این انسجام برای بقا، نیازمند اتصال به یک حقیقت ناب و یک محور کانونی است و آن گوهر، جز سیدالشهدا نیست. اوست که همه فضیلت‌ها را یکجا دارد: عزت، ایثار، مبارزه، استقامت... نقطه کانونی برای انسجام ملی. از سوی دیگر، اشک و مرثیه در میان اهل روضه، مودت و عاطفه ایجاد می‌کند. این نیز رمز دوم انسجام است. انسجامی که با محبت به سیدالشهدا شکل بگیرد، گسستنی نیست.
خلاصه اینکه هرکس، هرجا که هست، امسال برای هیأت و روضه سنگ تمام بگذارد. به هم محبت کنیم، ولو با یک چای قندپهلو؛ به نیت اشک، به بهانه روضه... چراکه سوخت موشک‌ها از دل هیئت‌ها می‌جوشد.