مزد گران ، آرد سیاه و نان سفت

از هر یک من گندم یک قران یا یک ریال و گاه از هر 10من گندم، یک من مزد آسیابان والی بود...اندازه من در شهرهای گوناگون، متفاوت، از 3تا 12کیلوگرم. زمین آسیاب والی برای محمدقاسم‌خان والی، سفیر ایران در روسیه بود که به نوادگان او و بعد در سال 1325به اجاره حاج‌قندی رسید. مستأجر، آسیای والی را از سنگ‌خُردکنی به گندم‌خُردکنی تغییر داد و تا حدود سال 1358که آب قنات نارمک به حوضچه‌اش راه داشت روزانه بیش از 800کیلوگرم آرد، به گونی و کیسه مشتریان می‌ریخت؛ مشتریانی که آرد آسیاب‌های موتوری و کارخانه سیلو را نمی‌پسندیدند و به سبب آتشی که در موتورخانه آن آسیاب‌ها و کارخانه زبانه می‌کشید، آرد را سوخته و نان آن را سیاه و سفت می‌پنداشتند. نام آسیاب والی (حوالی پل چوبی و خیابان امامی) میان آثار ملی جای گرفته ‌است.