حکایت پلی که دیگر نیست

جایی در مرکز تهران و محدوده‌ تقاطع خیابان‌های انقلاب و سپاه پل چوبی نامیده می‌شود، اما هر قدر در این محله شلوغ و پررفت‌وآمد چشم بگردانید، ردی از پل یا نماد چوبی دیگری پیدا نمی‌کنید. برای یافتن دلیل این نامگذاری باید به دوره ناصرالدین‌شاه برگردیم، روزگاری که به دستور شاه در این محل یک پل چوبی ساخته شد، اما با اینکه پل در دوره پهلوی اول خراب شد هنوز این نام بر این بخش از تهران باقی مانده است. تهران‌شناسان درباره تاریخچه شکل‌گیری و وجه تسمیه این محله هم روایات کم و بیش مشابهی دارند. ازجمله اینکه وقتی ناصرالدین‌شاه در سال بیستم پادشاهی خود به فکر گسترش و توسعه شهر افتاد و تصمیم گرفت محدوده شهر را فراخ‌تر کند، نیاز بود دروازه‌های پیشین که در عصر شاه طهماسب صفوی بنا شده بودند از میان برداشته شوند. در آن زمان، بیرون از دروازه‌های تهران، در جایی که عشرت‌آباد نامیده می‌شد و اکنون میدان سپاه نام گرفته، کاخی برای شاه و همسرانش ساخته شد. از آنجا که در حد فاصل شهر و راهی که به این کاخ می‌رسید خندق عمیق و پرآبی با هدف دفاع از شهر حفر شده بود، برای سهولت در عبور و مرور شاه به این کاخ پلی چوبی روی آن ساخته شد و این محل پل چوبی نام گرفت. بعد از ساخت دروازه‌های جدید این خندق پر شد، اما هنوز هم این مکان را که در خیابان انقلاب فعلی قرار دارد، به نام  پل چوبی می‌شناسند. البته در پایین‌تر از میدان سپاه و تقاطع خیابان‌های انقلاب و ابن‌سینا هم پلی معروف به پل چوبی وجود دارد که البته از چوب نیست.