محمد بیاتی | روزنامه‌نگار:
تویسرکان شهری کوچک و قدیمی با تاریخی مهجور و البته پرفراز و نشیب است. شهری به قول مردمانش بن‌بست با مردمی در ظاهر دلتنگ و کمی خجالتی که شهر خود را دوست دارند، اما از مهاجرت پرشمار جوانانش گلایه می‌کنند. از نظر خلوت بودن، گویی در کوچه‌ای بن‌بست گیر افتاده‌اند، اما اشتیاق فراوانی برای معرفی شهر خود به غریبه‌ها دارند. انگار که آنان را به کشف ناشناخته‌ای دعوت می‌کنند و اغلب از این مهمان‌نوازی سربلند بیرون می‌آیند.
آنچه مهمانان از تویسرکان در ذهن و زبان به همراه می‌برند از طبیعت بکر و کوهستانی جنوب الوند است. یعنی خاطراتی از دره‌های پرشمار گردو با رنگ سبز سیر که اغلب بارها برای دیگران بازمی‌گویند. نمی‌دانم چه کسی برای اولین بار تویسرکان را «بهشت غرب» خواند، اما می‌دانم اهالی این شهر چنین تعبیری را به راستی باور دارند حتی اگر بهشت غرب جای دیگری باشد. هر شهری که دور تا دور خانه‌ها و لابه‌لای کوچه پس کوچه‌هایش را درخت‌هایی فراگرفته باشند که با شاخه‌های بلندشان در برابر آسمان قد علم کنند، لابد بهشت است.
با این همه سال‌هاست که تویسرکان از توسعه اقتصادی و شهری بی‌نصیب مانده است. هرچه هست همان نعمت بی‌دریغ طبیعت و زمین است. توسعه به معنای مدرن و امروزی در این شهر جایی ندارد. بیشتر مردم از خوان زمین روزی می‌گیرند و جوانانش رویاهایی متفاوت از پدرانشان دارند. از بیکاری فرسوده‌‌اند و در سودای مهاجرت. رشد جمعیت در تویسرکان از سال‌ها پیش منفی است.
دهه‌هاست که همه‌چیز در این شهر انگار دست‌نخورده مانده است. از طبیعتش بگیرید تا خیابان‌های باریک و کوچه‌های تنگ و تاریک. گویی قرار است برای اعصار بعد دست‌نخورده بماند و این همه آن چیزی نیست که از دستان این شهر برمی‌آید. وقتی تویسرکان با 221 اثر تاریخی دومین شهرستان استان به لحاظ برخورداری از بناهای مهم و ارزشمند تاریخی به شمار می‌رود، وقتی وجود بارگاه حضرت حبقوق نبی (ع) یکی از پیامبران الهی موجب شده است تویسرکان از معدود مناطق ایران باشد که از این ظرفیت بزرگ مذهبی، معنوی و تاریخی برخوردار باشد، وقتی طبیعت کاملا بکر روستاهای تویسرکان گردشگران را وسوسه می‌کند، وقتی با کیفیت‌ترین و البته گران‌ترین گردوی کشور در این شهر تولید می‌شود، نمی‌توان چنین رکودی را باور کرد.
مدت کوتاهی است مسئولان شهر به سهل‌انگاری سنگین گذشتگان در شناساندن تویسرکان به گردشگران پی برده‌‌اند و با جادوی تبلیغات و با بهره‌گیری از جاذبه‌های تاریخی و طبیعی شهر و با برگزاری مراسم و گردهمایی‌های مختلف سعی در معرفی تویسرکان دارند. برگزاری جشنواره ملی گردو (این کهنه نماد ارزشمند تویسرکان) و گردهمایی عکاسان سراسر کشور در سال گذشته و ثبت قاب‌هایی زیبا از جای‌جای شهر و همچنین راه‌اندازی مکان‌های اقامتی که تویسرکان به کلی از آن بی‌بهره بود، باعث شد در نوروز 96 تویسرکان جزو 10 مقصد گردشگری ارزان کشور شود و البته به دنبال آن تعداد گردشگران نسبت به سال‌های گذشته 3 برابر شود.
آرام‌آرام اهالی تویسرکان دریافته‌اند که بهانه‌هایی مثل کوچک بودن شهر و در مسیر دیگر شهرها قرار نگرفتن نه فقط نقطه ضعف و مانع توسعه نیست که حتی می‌تواند دلیلی برای توسعه باشد. باید پذیرفت که این تاریخ 2500 ساله حرف‌های بیشتری برای گفتن دارد. کافی است باور کنیم این شهر بن‌بست نیست.
تویسرکان در بن‌بست نیست
در همینه زمینه :
