از این بیداد می‌کنم فریاد

مسعود میر

  یک: فیلم بدون هیچ اتلاف وقت و ادا و اطوار اضافی می‌رود سراغ تعریف‌کردن قصه‌اش. شاید باورتان نشود، اما برای سینمایی که بسیاری از فیلم‌هایش تا رسیدن به داستان اصلی، هزار تاب می‌خورند، این فیلم یادآور می‌شود که سینمای قصه‌گو و استخوان‌دار آنقدر به داستان و کشش آن مطمئن است که بی‌خود وقت تلف نمی‌کند و دست آخر هم مواجه نمی‌شود با انبوه تماشاگرانی که معتقدند فیلم نیم‌ساعت اضافه دارد. به همین دلیل ساده، فریاد فیلم خوبی است.

  دو: انبوه فیلم‌های شهری و آپارتمانی و بسیار فیلم‌های مثلا غیر‌شهری را که در روستاها و جنگل‌ها اعصاب می‌سایند، بگذارید کنار و فریاد را ببینید که یک فیلم غیرشهری و البته فارغ از سانتی‌مانتالیسم طبیعت‌گراست. فیلم در زمختی و بی‌رحمی حاشیه‌ای روستاهای دور‌افتاده و کم‌جمعیت، مسافر قصه‌اش را پیاده و در پایان هم بدرقه‌اش می‌کند. به این دلیل ساده، فریاد فیلم خوبی است.
  سه: فریاد فیلم اول کارگردانش و فیلم سختی به لحاظ ساخت است.
در انتخاب نقش‌ها و بازی‌ها جسور است و به همین دلیل بعد از تماشای فیلم حتما بازی بهزاد دورانی(ارباب) و یاسین طلوعی(هاوار) را به یاد خواهید سپرد؛ بازی‌هایی که بسیار هوشمندانه با ترس و بی‌پروایی ممزوج شده‌اند. فیلمبرداری و طراحی صحنه فیلم بسیار به جان کار نشسته و البته دکوپاژ آقای کارگردان هم در یک مرغداری و محوطه پیرامونی‌اش دقیق است. به این دلایل ساده ولی مهم، فریاد
فیلم خوبی است.

  چهار: هاوار نام کاراکتر یاغی و البته نوجوان فیلم است. عنوان فریاد از معنی این نام کردی که در فیلم به کردهای عراق نسبت داده می‌شود، گرفته شده‌است.
هاوار از پس بیداد و ظلم، صبوری می‌کند و خاموش می‌ماند تا به عصیان برسد و فریاد بزند. سکوت و خاموشی او و البته عصیان و فریادش واقعا درست و نفسگیر از آب درآمده‌است. به این دلیل، فریاد فیلم خوبی است.‌‌