روشنایی یک تیم تاریک

این روزها فضا اصلا به سود پرسپولیس و خوان کارلوس گاریدو، سرمربی این تیم نیست. هواداران از نتیجه نگرفتن سرخ‌ها در لیگ نخبگان آسیا کلافه شده‌اند و انتقادهای زیادی هم دارند که بعضی کاملا درست و بجاست و بعضی سختگیرانه به‌نظر می‌رسد. با وجود همه اینها اما، یکی از روشنایی‌های روزهای تاریک پرسپولیس (حداقل در آسیا) درخشش فرشاد فرجی است. این مدافع پرسپولیس در تمام طول مدت حضورش در جمع سرخپوشان جدی گرفته نمی‌شد و فقط از سر ناچاری به او بازی می‌دادند؛ زمان‌هایی که تیم نفرات اصلی‌اش را در اختیار نداشت. پست فرشاد هم در این مواقع بیشتر دفاع وسط بود؛ جایی که او با وجود همه تلاش و سختکوشی‌اش، معمولا نمی‌توانست بهترین عملکرد ممکن را داشته باشد و خیلی اوقات انتقادهای فراوانی را تحمل می‌کرد. حضور گاریدو در پرسپولیس اما برای هر کسی بد شد، برای فرجی یک فرصت عالی ساخت. این بازیکن زیرنظر مربی اسپانیایی به پست دفاع راست منتقل شد و اینجا بود که بهترین نسخه‌اش را نشان داد.
به جرأت می‌توان گفت فرجی در تک‌تک مسابقاتی که به‌عنوان دفاع راست به بازی گرفته شده عالی عمل کرده است. او در دربی خوب بود، مقابل گل‌گهر پاس گل 3امتیازی تیمش را داد، مقابل الغرافه گل زد و در بازی با الریان هم ضمن تکرار گلزنی، چندین بار کنش‌های سرنوشت‌ساز دفاعی داشت. فرجی در بازی دوشنبه‌شب حتی می‌توانست پاس گل نخستین برد آسیایی پرسپولیس را هم بدهد، اما علی علیپور کفران نعمت کرد و در دقیقه صدم، توپ ارسالی فرشاد را با ضربه سر بیرون زد. همه اینها یعنی او کار کرده، زحمت کشیده، خودش را به کادرفنی نشان داده و حالا هم به حق دارد مورد تمجید قرار می‌گیرد. حالا او را مقایسه کنید با بازیکنی مثل یاسین سلمانی که فقط در فضای مجازی ساپورت شده، اما وقتی در مسابقه‌ای مثل همین دیدار با الریان به زمین می‌آید، تک‌تک توپ‌های دریافتی‌اش را لو می‌دهد.