نكته بازی

بیراه نمی‌گویی، اما...
یکی از بازیکنان پرسپولیس که طی هفته‌های اخیر زیاد مورد انتقاد قرار داشته، لوکاس ژوآئو بوده؛ مهاجمی که اوایل حضورش در زمین چند حرکت خوب و مفید انجام داد اما خیلی زود به‌خاطر از‌دست‌دادن چند موقعیت گلزنی مهم تحت فشار قرار گرفت. بدشانسی ژوآئو این ‌است که بخت‌های سوخته او در بازی با السد و الغرافه، با عدم‌پیروزی پرسپولیس همراه شد و فشارها را بیشتر کرد. در‌نهایت این بازیکن از فهرست تیم برای مسابقه با گل‌گهر خط خورد که به‌نظر می‌رسد نشان‌دهنده واکنش منفی گاریدو به او بوده است. حالا ژوآئو مصاحبه کرده و گفته: «من کلا 200دقیقه هم بازی نکردم و نمی‌دانم این همه فشار از کجا می‌آید.» بله،‌ منصفانه باید گفت بخشی از انتقادات از این مهاجم زیاد از حد است اما در تیمی مثل پرسپولیس و در لیگی مثل نخبگان نمی‌شود به آن راحتی توپ‌های مهم را از دست داد. برای تغییر این فضا، خودت باید بیشتر تمرین و تمرکز داشته باشی.

فرق ساده نکونام و موسیمانه
بارها نوشتیم و کاملا هم بدیهی است که موسیمانه حالا‌حالاها باید در استقلال کار کند تا عیارش مشخص شود و برای هر نوع قضاوت مثبت یا منفی در مورد این مربی خیلی زود است. با این حال تا همین جا هم دست‌کم یک تفاوت بزرگ بین او و جواد نکونام مشخص است؛ آنجا که سرمربی پیشین استقلال اعتقاد چندانی به جوانان نداشت اما موسیمانه از همین ابتدا نشان می‌دهد اهل سرمایه‌گذاری روی بازیکنان کم‌سال و گمنام است. اوایل این فصل نکونام مصاحبه مشهوری انجام داد و گفت: «بازیکنان زیر 21سال آمادگی کافی برای بازی در تیم‌های مدعی و بزرگی مثل پرسپولیس و استقلال را ندارند.» با این حال، کمتر از 3ماه بعد، موسیمانه در 2مسابقه پیاپی به ابوالفضل زمانی بازی داد و این بازیکن گل برتری تیمش را مقابل مس‌رفسنجان به ثمر رساند. در همین مسابقه، جوانان دیگری مثل امیرعلی صادقی و مجتبی هاشمی‌نسب هم فرصت بازی پیدا کردند.

بیشتر مراقب باشید
راستش این است که با وجود بعضی انتقادات از شادمانی بیش از حد و حتی گریه‌کردن تعدادی از بازیکنان استقلال پس از پیروزی بر مس‌رفسنجان، این حرکت از نظر ما هیچ‌چیز عجیب و نامتعارفی نداشت. روشن است که امثال محمدحسین مرادمند یا حسین حسینی به‌خاطر صعود به رده دهم جدول اشک نمی‌ریزند. آنها خوشحالند که یک روند بد به پایان رسیده و یک طلسم سیاه شکسته است. این بغض را می‌شود فهمید و کاملا انسانی و طبیعی است. با این حال، خوب است بازیکنان استقلال بعد از پشت سر گذاشتن این لحظات عاطفی و احساسی، با حداکثر تلاش برای جبران مافات بکوشند. آنها باید بدانند بدهی‌شان به هواداران خیلی سنگین است و حتی بعد از بردهای بزرگ‌تر از این هم فرصت شادمانی چندانی ندارند. استقلال تیم بزرگی است و حتی اشک‌های خوشحالی‌اش را باید برای اتفاقات شکوهمندتری خرج کند.