مثل شهید چمران

مریم سرخوش- روزنامه‌نگار

سال‌ها بود که در جنوب لبنان زندگی می‌کرد؛ همانجا هم تشکیل خانواده داده بود. شاید نزدیک‌ترین دوستانش هم نمی‌توانستند پیش‌بینی کنند که سرنوشت برای او چنین رقم بخورد؛ برای کسی که زمانی در روزگار دفاع‌مقدس در جبهه‌ها خدمت می‌کرد و بعد از آن به جاهای مختلفی رفت و درنهایت سر از جنوب لبنان درآورد. بعد از هجوم رژیم‌صهیونیستی به جنوب لبنان، خبر رسید که یک آمبولانس هم مورد حمله قرار گرفته است. خبرها که کامل‌تر شد، همه متوجه شدند که دکتر علی حیدری نیز داخل این آمبولانس بوده، پزشک جبهه مقاومت. او 3روز قبل از شهادتش به برادرش گفته بود که اگر چنین اتفاقی برایش افتاد، در کنار حضرت روح‌الله به خاک سپرده شود؛ اتفاقی که نشان می‌دهد او در انتظار پرواز بوده‌است. دیروز مراسم یادبودی برای پزشک شهید جبهه مقاومت در دانشگاه علوم پزشکی  تهران برگزار شد؛ پزشکی که حالا همه او را شهید چمران سلامت می‌دانستند. 

این پزشک مهربان 
دکتر سیدرضا رئیس‌کرمی، رئیس دانشکده علوم‌پزشکی تهران:  یکی از همکاران جراح ما رفت‌وآمد زیادی به سوریه و لبنان دارد. با دکتر حیدری هم در ارتباط بود. از او خواستم که توصیفی از شخصیت دکتر داشته باشد. توصیف خیلی ساده‌ای کرد که برایم خیلی جالب بود. گفت که شهید حیدری خیلی خوب، ‌ماه و مهربان بود. حس می‌کنم همه ما نیاز داریم که از این تعریف الگوبرداری کنیم و چنین باشیم. دکتر حیدری در دوران دانشجویی‌اش در دفاع‌مقدس حضور یافت. بعدش هم سال‌ها به جنوب لبنان رفت و آنجا خدمت کرد. او سال‌ها دور از وطن بود؛ ولی دست از خدمت برنداشت و همین‌ها نشان می‌دهد که این شهید چه ویژگی‌هایی داشت. 

چشم، حکیم 
دکتر محسن پرویز،  استاد دانشگاه علوم‌پزشکی تهران:  سال1362 بود که با دکتر آشنا شدم. در لشکر27 بود؛ چند ماهی هم هم‌رزم بودیم. همان دوران بود که درس خواند و در کنکور قبول شد، آن هم در رشته حقوق. اما قانع به این رشته نبود و به‌خاطر همین انصراف داد. 2، 3سال بعد با هم در کنکور شرکت کردیم و در دانشگاه شهید بهشتی پزشکی قبول شدیم و هم‌کلاسی شدیم. بعد از اینکه دوره عمومی‌اش را تمام کرد، مدتی در وزارتخانه مشغول به خدمت شد؛ اما سرانجام تصمیمش را گرفت و به جنوب لبنان رفت. او روحیه‌ای جهادی داشت و دلیل رفتنش به جنوب لبنان هم همین بود. دوست داشت در فضایی باشد که بتواند فعالیت جهادی کند. او در مسیری قدم گذاشت که از همان ابتدا مشخص بود به شهادت می‌انجامد. مردم جنوب لبنان احترام خاصی برایش قائل بودند. به‌خاطر دارم در سفری به جنوب لبنان منزل دکتر در منطقه‌ای واقع در ییلاقات لبنان بود که منطقه جنگی هم محسوب می‌شد. پایین منزلش هم یک رستوران بود که کار می‌کرد. صاحب این رستوران هم صدای موسیقی را به‌خاطر مشتریانش زیاد می‌کرد. یادم هست دکتر به او گفت که صدای موسیقی را کم کند. انتظار داشتم که حالا با تندی جواب بدهد. ولی گفت «چشم، حکیم.» در لبنان برای اینکه به یک پزشک خیلی احترام بگذارند، به او حکیم می‌گویند.  آخرین باری را هم که به دیدارش رفتم به یاد دارم. متوجه شدم که چندان میان ما نخواهد بود. بیشتر حرف‌هایش درباره خانواده و آینده فرزندانش بود. 

صدایی که منقلبمان کرد 
خبر شهادت دکتر حیدری و آخرین صدایی را  که از او به‌دست من رسیده بود، در جلسه هیأت دولت مطرح کردم و شرایط تاثربرانگیزی رقم خورد. 
این نکته را سعید اوحدی، رئیس بنیاد شهید اعلام کرد و گفت: ۷صبح روز چهارشنبه من به هیأت دولت رفتم. قبل از حضور در هیأت دولت، صدایی از شهید را برای من فرستادند و من در جلسه به رسم همیشه صدای شهید را برای حضار پخش کردم که فضای هیأت دولت را دگرگون کرد. در این جلسه آقای مجید انصاری، معاون رئیس‌جمهور حضور داشت و زمانی که من به بنیاد شهید برگشتم، با موج عظیمی از تلفن‌ها از دفتر حرم امام خمینی مواجه شدم. برای کسب تکلیف با برادر شهید در قم نیز صحبت کردم. 
وی ادامه داد: اینکه ما چرا مراسم یادبود برای شهدا برگزار می‌کنیم، نکته قابل‌توجهی است. ما به‌دنبال تبلیغات نیستیم، حتی خانواده شهید نیز انتظار برگزاری این مراسم را ندارد، بلکه ما به این مراسم نیاز داریم، نه فرزندان‌شان و همسران و والدین شهدا. حتی خود شهید نیز به این یادبود نیازی ندارد. وزیر بهداشت هم خودشان جانباز هستند. شهید بشارت می‌دهد به کسانی که از قافله کمال جامانده‌اند، و ما نیازمند این بشارت هستیم، و این وجود و حضور خانواده شهدا در مراسم روی روح و ذهن ما قطعا تاثیر می‌گذارد.

 پزشک بی‌باک، پزشک آماده 
دکتر محمد رئیس‌زاده، رئیس سازمان نظام‌پزشکی:  اولین دیداری که داشتیم به سال1390 برمی‌گردد. قبل از اینکه قضایای سوریه اتفاق بیفتد، سفری به لبنان رفتیم تا وضعیت درمانی و بهداشتی آن‌جا را بازبینی کنیم. آنجا دوره تروما برای پزشکان حزب‌الله برگزار می‌شد و من هم در این کارگاه‌ها حضور داشتم. دکتر حیدری هم در این آموزش‌ها حضور داشت. می‌خواست توانایی‌هایش را برای حضور در جنگ بالا ببرد. خیلی شجاع بود؛ یعنی در هرجایی که نزدیک‌ترین مکان به خط مقدم و درگیری بود و نیاز به شجاع‌ترین افراد حس می‌شد، دکتر هم آنجا حضور داشت. از چیزی نمی‌ترسید. در این 3دهه‌ای که خدمت می‌کرد، خدمات شایان توجهی ارائه کرد. به‌نوعی او را باید شهید چمران حوزه سلامت کشور نامید. 
واقعا در هر سفری که دیدیدمش، بی‌باک و آماده بود. آدم باید خیلی مقام پیدا کند که بتواند شهادت خودش را پیش‌بینی کند، آن هم با چنین تصویری از شهادت و درحالی‌که تنها خواسته‌اش این بود که در کنار امام راحل(ره) به خاک سپرده شود.  متأسفانه کمتر به نقش پزشکان ایرانی در دوره انقلاب، دفاع‌مقدس، دفاع از حرم از یمن تا سواحل مدیترانه و... پرداخته شده است، درحالی‌که به بهترین شکل در همه این بزنگاه‌ها حضور داشتند و خدمات ارائه می‌دادند. 
در دوران کرونا هم شاهد شجاعت پزشکان ایرانی بودیم. در ماجرای انفجار پیجرها در لبنان هم پزشکان ایرانی راهی منطقه شدند تا به مجروحان کمک کنند. همین الان هم درخواست‌های انبوهی از سوی پزشکان داریم که به مناطق جنگ‌زده بروند و به درمان مجروحان بپردازند. باید تلاش همگی ما این باشد که این شمع‌های فروزان مسیر جهاد در حوزه پزشکی، کماکان پرفروغ بمانند؛ شمع‌های فروزانی که دکتر حیدری‌ها نماد آن هستند، نماد سربلندی ایران. 

 در خدمت مجروحان جنگ
  دکتر محمد رضا ظفرقندی، وزیر بهداشت:   علی حیدری، پزشک خدوم، انسان‌دوست، جان‌برکف و‌ نجیب پس از ۳۳سال طبابت و‌ کمک به نیازمندان در اقصی‌نقاط ایران و سال‌ها خدمت پزشکی در لبنان به‌دست رژیم جنایتکار صهیونی و برخلاف مقررات جهانی ازجمله کنوانسیون ژنو در حمایت از کادر درمان، به شهادت رسید که باعث تاثر و تالم شدید شد.
شهید بزرگوار دکتر علی حیدری، مجاهدت در راه خدا را طی 6دهه زندگی پربرکتش با سلوک اخلاق، زندگی زاهدانه، ایثار و فداکاری در راه انسانیت و خدمات قبل از دوره پزشکی در جنگ تحمیلی به‌عنوان دانشجویی پرتلاش در خدمت مجروحان جنگ و همچنین در کسوت مدیر بهداشت و‌ درمان در شهرستان‌های خوزستان و بیش از ۲۵سال خدمت به مردم نیازمند جنوب لبنان به انجام رساند که همه نشان‌دهنده رفتار متعهدانه و انسان‌دوستانه آن پزشک فداکار است. 
هدفگیری عامدانه دکتر حیدری در زمان عزیمت برای مداوای مجروحان در استان نبطیه توسط رژیم‌ جنایتکار صهیونیستی بار دیگر ضرورت توقف فوری جنایات بی‌شمار آنها را به اثبات رسانید. بی‌عملی مجامع و کشورها در قبال این جنایات بی‌رحمانه نتیجه‌ای جز تداوم و گسترش این اقدامات وحشیانه ندارد.