سواری با اتوبوس چوبی در برف

  نام: نردبان‌بازی
  موقعیت: تپه‌های لویزان و پاسداران
***
یکی از بازی‌‌هایی که در زمستان‌های قدیم و در محله‌های شمال شهر تهران مثل شمیران، لویزان و پاسداران امروزی انجام می‌شد و کودکان این محل را به‌خود مشغول می‌کرد، نردبان‌بازی بود.
جواد انصافی تعریف می‌کند: «زمستان‌ها که دره‌های محل از برف پوشیده می‌شد، دور هم جمع می‌شدیم و یک نردبان پیدا می‌کردیم و با استفاده از لغزندگی زمین برفی، با روشی کودکانه مسافران اتوبوسی به نام نردبان چوبی می‌شدیم.» در نردبان‌بازی یک نفر روی پله‌ اول نردبان می‌نشست و راننده و کنترل‌کننده نردبان می‌شد و سایر کودکان یکی در میان روی پله‌های پشت سر او می‌نشستند تا نردبان حرکت خود را به سمت تپه‌ روبه‌رو آغاز کند: «همیشه دوست داشتم راننده نردبان باشم و معمولاً با زیرکی کودکانه‌ای که داشتم این اتفاق برای من می‌افتاد.»
از آنجا که هر راننده اتوبوسی به یک کمک‌راننده نیاز دارد، در نردبان بازی هم همیشه کسی که روی پله آخر قرار می‌گرفت کمک راننده می‌شد تا به راننده نردبان در حرکت و لیز خوردن روی برف‌ها کمک کند.
جواد انصافی ادامه می‌دهد: «برای اینکه نردبان راحت‌تر کنترل شود و کسی از روی نردبان نیفتد، همیشه طنابی از بالا تا پایین نردبان متصل می‌شد تا بچه‌ها آن را بگیرند و راننده و کمک‌راننده نردبان کنترل راحت‌تری روی نردبان داشته باشند. وقتی بلندی‌های محله را برف می‌گرفت، نردبان همیشه تا کف دره می‌رفت.»