تفاوت رجزهای ما و آنها

محسن مهدیان؛  مدیرمسئول

یکم. به تفاوت رجزخوانی امیرالمومنین (ع) با مرحب یهودی توجه کرده‌اید؟
در گذشته جنگاوران برای به رخ‌کشیدن قدرت خود رجز می‌خواندند؛ نوعی جنگ‌روانی برای تضعیف روحیه حریف.
اما میان این رجزها تفاوت ها بود.  گوشه‌ای از رجز مرحب چنین است: من از مردمی هستم که زنان زیبارو و خوش‌پوش ما را زاییده‌اند. لباس ما گل دار و چادر ما، برد یمنی است.
و پاسخ رجزگونه امیرالمومنین (ع): من کسی هستم که مادرم نام مرا «حیدر» گذاشته است. من شیر بیشه شجاعت و شیر تیراندازم.
یکی رجزش برپایه امر موهوم است و دیگری بر پایه حقیقت عیان در عالم.
نمونه دیگر این رجزها در جنگ احد است. مشرکان قریش به سرپرستی مادر معاویه، تعدادی از زنان آوازخوان را آوردند تا دف بزنند و شعر بخوانند و سپاهیان را اغوا کنند.
در مقابل امام صادق‌(ع) می فرماید رجز مسلمین در بدر و احد«یانصرالله اقترب» بود. رجز امام حسین(ع)  در کربلا «یامحمد» بود و رجز امیرالمومنین در جمل «یامنصور امت».
این رجزها را بگذارید کنار جنگ روانی دشمن در جنگ احد که شایعه شهادت پیامبر (ص) را سرزبان ها انداخت. یا بگذارید کنار قرآن سر نیزه‌کردن عمروعاص.  
تفاوت این دو جنگ روانی چیست؟
هردو مشحون از احساسات و هیجان است؛ اما یکی در خدمت رشد جهل و ناآگاهی و دیگری تذکر حقیقت و  رشد آگاهی.
این مهم‌ترین تفاوت جنگ رسانه ای حق و باطل در تاریخ است.
دوم. حالا به این روزهای جنگ روانی میان ما و رژیم منحوس صهیونیستی توجه کنید.
از یک‌سو تهدید پوچ و مضحک برای حمله به ایران. از یک سو  تحقیر توان و قدرت مجاهدین. از یک‌سو سانسور واقعیت‌هایی مثل طوفان‌الاقصی. از یک سو شایعه‌پراکنی مثل جاسوس‌بودن فلان فرمانده حماس یا شهادت قاآنی و از همه مهم‌تر کودک‌کشی برای وحشت‌افزایی و قدرت‌نمایی ...
اما این سوی میدان رجزهایی که برپایه واقعیت‌های میدان است، برپایه توجه‌دادن به حقایق است، برپایه تهییج و زنده‌کردن روحیه ظلم‌ستیزی در عالم است، برپایه ذکر است و برپایه سردست‌گرفتن انسانیت است.  
ابتدا وعده‌صادق2  با آن صلابت و هیبت نظامی.
پس از آن نماز نصر رهبرانقلاب با آن جلال داهیانه.
پیش‌تر مانور قدرت در سفرهای رئیس جمهور و وزیرامور خارجه.
و حالا سفر پرشکوه و نصرآور رئیس مجلس به لبنان.
این دو میدان بهترین جلوه از تفاوت‌های جنگ روانی میان حق و باطل است؛ یکی جهل‌افزا و یکی ایمان‌افزاست و بیچاره و بینوا آن دنیایی که هنوز در میان این دو  رجز، حیران و واله است.