دیده نشده

لیلی خرسند

ساعت 9شب بود که با او تماس گرفتیم. همه تماس‌های قبلی را بدون جواب گذاشته بود؛ چه بعد از مدال طلای بازی‌های آسیایی و چه بعد از اینکه در بازی‌های المپیک پاریس بدون مدال مانده بود. ما در آن ساعت شانسمان را امتحان کردیم و رضا علیپور که در همه مدت سعی کرده بود از رسانه‌ها فاصله بگیرد، این‌بار اتفاقی تلفن همراهش را جواب داد و البته که خیلی رک و بدون هیچ‌ رودربایستی گفت از اینکه تلفنش را روشن کرده و جواب داده، پشیمان است. او تأکید هم کرد که اگر جوابگوی سؤالات شده، فقط از روی احترام بوده. علیپور بیش از 10سال است که در سنگنوردی چهره شده و همانطور که گفته شد طلای بازی‌های آسیایی را دارد اما نه بعد از آن طلا که بعد از شکست در بازی‌های المپیک پکن در ورزش ایران دیده شد. ‌بین اتفاقاتی که در پاریس افتاد و بعد از هر شکستی که روی صخره مصنوعی بازی‌ها خورد، بزرگ‌تر شد. ما بین‌ اشک‌های علیپور برای مدال از‌دست‌رفته و آرزوی بر‌باد‌رفته‌اش، جایگاه او را دیدیم؛ او قهرمان همه قهرمانان این رشته بوده، بدون اینکه بدانیم اویی هست. ما و ورزش ایران سال‌ها علیپور و مدال‌هایش را نادیده گرفتیم و او درست در جایی که شکست خورد برایمان بزرگ شد. در این روزها که فوتبال به‌دنبال زمین چمنی برای حفظ آبروست، مهدی الفتی، ژیمناست المپیکی از نداشته‌هایش می‌‌گوید، از اینکه در سالن را باز می‌گذارد و برای پرش روی خرک زواردرفته‌اش از خیابان استارت می‌زند، ویدئویی که از محل تمرین علیپور در فضای مجازی منتشر شده بیشتر دلمان را به درد می‌آورد. مقایسه محل تمرین او با محل تمرین رقبایش، این ادعای علیپور را که می‌گوید: «خودم خودم را ساخته‌ام» ‌بیشتر عینیت می‌بخشد. و البته که این سؤال را مطرح می‌کند در این چند سال چرا ورزشکاری در این حد دیده نشده. چرا برای کسی که ورزشکار نیوزلندی مقابلش تعظیم می‌کند یا سنگنورد آمریکایی برایش مرام‌نامه می‌نویسد، کاری نشده. مگر غیر از این است که فدراسیون‌ها با افتخارات ورزشکارانشان شناخته می‌شوند و مگر روال این نیست که وظیفه اصلی فدراسیون حمایت از ورزشکاران و به‌خصوص قهرمانان است؟ پس چرا علیپور در همه این سال‌ها تنها بوده؟ چرا مربی نداشته و چرا در بدترین شرایط تمرین کرده؟‌ او در جواب به سؤالات هم ترجیح می‌دهد‌ سکوت کند؛ شاید حوصله دردسرهای بعد از انتقاد را ندارد که احتمالا هم همین است. اما ما به جای او از کمیته ملی المپیک و از وزارت ورزش می‌پرسیم؛ اینکه بعد از طلای بازی‌های آسیایی چرا قدمی برای او برداشته نشد؟ چرا کسی علیپور را در قواره یک قهرمان ملی ندید؟ چرا؛ ‌چون سنگنوردی ‌بین کشتی، تکواندو، وزنه‌برداری و... ورزش غریبی است و صدای اعتراض ورزشکارش به جایی نمی‌رسد. مردم علیپور را دیدند و پشت همان بغضش، کار بزرگی را که کرده است، درک کرده‌اند. کاش آنهایی هم که باید، او را ببینند و بزرگی‌اش را درک کنند؛ هرچند دیر.