یادداشت
احیای یک سیاست مغفول
محمدصادق کوشکی؛ استاد دانشگاه تهران
1. یکی از اهداف انقلاب اسلامی که پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی به یک سیاست راهبردی تبدیل شد، بحث محرومیت‌زدایی و توجه ویژه به مناطق کمتربرخوردار بود؛ مناطقی که به دلایل مختلف نتوانسته بودند از امکانات فراهم‌شده توسط حاکمیت همانند سایر نقاط کشور برخوردار باشند. در سال‌های قبل از انقلاب برخی از مناطق حقیقتا هیچ‌بهره‌ای از برنامه‌های توسعه کشور نداشتند. بعد از انقلاب تلاش‌هایی در این‌باره صورت گرفت اما همچنان آن نگاه غلط «مرکز- پیرامون» که در ساختار سیاسی کشور وجود داشت در عمل موجب شد روند محرومیت به نوعی پایدار بماند.
2. با وجود تلاش‌هایی که ابتدای انقلاب اسلامی صورت گرفته بود، همچنان این فاصله بین مناطق محروم و کم‌برخوردار با مناطق مرکزی و پایتخت وجود داشت. متأسفانه برخی دولت‌ها توجه چندانی به این سیاست و راهبرد نظام نداشتند و همین بی‌توجهی دولت‌ها باعث می‌شد تا تلاش‌ها و سیاست‌های جمهوری اسلامی در جهت رفع محرومیت از مناطق دورتر و عمدتا مرزی و توسعه‌نیافته نمود پیدا نکند.
3. یکی از نگرش‌های درستی که شخص رئیس‌جمهور شهید داشت، این بود که توجه ویژه‌ای به این مناطق کرد و این توجه با هدف برخورداری مناطق محروم از حداقل‌های زیستی پیگیری می‌شد تا در مسائلی چون انرژی، آب، گاز و مقابله با برخی حوادث طبیعی حداقل‌های مورد نیاز برای این مردم فراهم شود. برهمین مبنا، سیاست توسعه گازرسانی به سیستان‌وبلوچستان در گستره بیش از 900کیلومتر پیگیری شد، اقدامات درخوری در مقابله با پدیده سیل صورت گرفت و تلاش‌های ارزنده‌ای هم در تأمین آب این منطقه در قالب‌های مختلفی صورت گرفت. این برخاسته از دغدغه‌ها و توجه‌های شخص رئیس‌جمهوردولت سیزدهم و عنایت او به نگرانی‌های رهبر انقلاب درمورد محرومیت‌زدایی بود که این توجهات در حد ممکن نتیجه‌اش آن شد که ثمرات خوبی به‌دنبال داشت.
