گذشتن از لذت مسیر، رسیدن به جام

علیرضا مجمع روزنامه‌نگار
نیمه‌نهایی تمام اروپایی شد، قهرمان هم از اروپا. سنت حفظ شد. 60سال قبل برزیل در سوئد ژول ریمه را برد و چهار سال قبل، آلمان در برزیل. همین. در همه این سال‌ها قهرمان از قاره‌ها بیرون نرفت. 
  نیمه‌نهایی‌های متوازنی داریم. دو تیم که پیش از این تا اینجا بیشتر نتوانسته‌اند بیایند و دو تیم دیگر که هرکدام یک‌بار قهرمان شده‌اند. بلژیک و فرانسه، امشب شرایط‌شان مثل هم است. هر دو 90 دقیقه در زمین بوده‌اند و دو تیمی را برده‌اند که از بازمانده‌های آمریکای جنوبی بودند. بلژیک اما کارش سخت‌تر از فرانسه بود. فرانسه تقریبا از پیش برده به زمین آمد. بعید می‌دانم هیچ وقت فرانسه تا این اندازه راحت به اینجا رسیده باشد. آرژانتین و اروگوئه، هر دو توان‌شان انگار به پایان رسیده بود. گاهی وقت‌ها اینجوری است. خروس‌ها آخرین شیره آمریکای جنوبی را هم کشیدند. امشب اما حکایت دیگری‌ است.
  بلژیک همیشه لذت‌بخش بوده است. عجیب است تیمی در حدود 40 سال دلنشین بازی کند و هیچ‌وقت هم به جامی نرسد. اینجاست که به‌شدت مسیر، پررنگ‌تر از نتیجه جلوه می‌کند. از 1982 در افتتاحیه جام‌جهانی که آرژانتین را با گل یان کولمانس شکست دادند، تا همین حالا پر از خاطره‌ایم از حضور شیاطین سرخ. 4 سال بعدش در مکزیک تا همین‌جا رسیدند و دیه‌گو نگذاشت بالاتر بروند. چهار سال بعدش در ایتالیا گل هلی‌کوپتری دقیقه 119 دیوید پلات ترمز مسیرشان شد. اریک گرتس، دفاع راست‌شان مظلومانه از زمین اخراج شد و نتوانستند به راه‌شان ادامه دهند. الان دیگر به جایی رسیده‌اند که می‌خواهند علاوه بر مسیر دلچسب، نتیجه هم بگیرند. اما سد سختی روبه‌رویشان دارند.
  خروس‌ها بعد از زیدان نتوانسته‌اند قد راست کنند. اینجا نقطه‌ای است که احتمالا باید خود را بدون زیدان ثابت کنند. در همه این سال‌ها اکثرا آلمان جلویشان را گرفته است. نیمه‌نهایی دراماتیک-و برای آنها تراژیک- 1982 و نیمه‌نهایی نابودکننده 1986 بعد از اینکه برزیل را بردند و هر دو بار این ژرمن‌ها بودند که نگذاشتند به‌فینال برسند. چهار سال قبل هم که ترمز ژرمن‌ها در یک‌چهارم نهایی کار کرد و جلویشان را گرفت. اما این‌بار مانشافت خیلی زودتر از جام بیرون رفت و جا برای مدعی آبی جام باز شد. امشب فرانسه نشان می‌دهد که از دوران زیدان عبور کرده است، یا هنوز گیر نابغه الجزایری‌الاصل مانده است. در آن طرف، آرژانتین که هنوز از زیر نام مارادونا در جام‌های‌جهانی خارج نشده است. فرانسه باید این را در زمین اثبات کند.
  دو مرحله پنالتی برای کرواسی شاید تمرین خوبی بود برای اینکه تا آخرین نفس جنگیدن را بیاموزند. اما یک دلیل اصلی داشت کشیده‌شدن بازی شطرنجی‌پوشان به پنالتی. یک دلیل ساده. هیچ‌کدام از دو تیمی که مقابل‌شان ایستادند، توان تاکتیک‌پذیری آنها را نداشتند. خیلی اوقات هم اینجوری است. مورد مشخص شاید در بازی آلمان در همین جام باشد. شاید اگر آلمان‌ها از کره رد می‌شدند می‌توانستند تا مراحل بالاتر بیایند. چون به هر حال کره و سوئد تیم‌های کوچک‌تری از آلمان‌ها هستند و آنها را می‌توانستند راحت‌تر از برزیل یا مثلا فرانسه گیر بیندازند. محک اصلی کرواسی فردا شب مقابل انگلستان باد شده مشخص می‌شود. تیمی که آقای گل جام را دارد، اما تصور نمی‌کنم حرف زیادی برای گفتن داشته باشد.