فصل گیاهان نوبرانه

آغاز اردیبهشت با رویش گیاهان خودرو که عنوان نوبرانه بهار را دارد، همراه است. این روزها بازار نوبرانه‌های گیاهی در استان‌های زاگرس‌نشین داغ است.
به گزارش همشهری، از میوه‌های نوبرانه معروف مثل چغاله بادام، توت فرنگی و گوجه سبز که حالا در بیشتر شهرها یک نوبرانه معروف است که بگذریم، در کرمانشاه به واسطه داشتن اقلیم کوهستانی گیاهان خاصی می‌رویند که بین اهالی به نوبرانه بهار معروف هستند؛ کنگر، بنا، شنگ، گیلاخه، کنیوال، پونه، خوژه، والک و ریواس.
این گیاهان خودرو بعد از پاک‌ و شسته‌شدن‌ با پلو طبخ یا به ‌صورت خورشت راهی سفره می‌شوند. برخی هم با فوت و فن‌هایی ترشی‌هایی خوشمزه با این گیاهان نوبرانه درست می‌کنند. برداشت گیاهان نوبرانه هم برای خودش فوت و فنی دارد. تقریبا یکی‌ دو هفته بعد از نخستین بارش بهاری، افرادی که به راه و رسم شیوه برداشت گیاهان آشنا هستند، دسته‌جمعی به کوه می‌روند و این گیاهان را برداشت می‌کنند. نکته اینجاست که این گیاهان به ‌دلیل خودرو بودن نباید از ریشه چیده شوند تا سال بعد هم رشد کنند. گیاهان نوبرانه کرمانشاه بیشتر در دامنه کوهپایه‌ها می‌رویند و به ‌دلیل اینکه از مواد شیمیایی و انواع سموم دورند، دارای املاح بسیار مفیدی هستند که در درمان بیماری‌ها نیز کاربرد دارند.
در لرستان نیز بازار نوبرانه شلوغ است. برخی گونه‌های گیاهی که بیشتر در رشته کوه‌های گرین در شهرستان سلسله رشد می‌کنند از نمونه‌های گیاهی شاخص و نادر کشور محسوب می‌شوند؛ ازجمله موسیر، شیرین‌بیان، آویشن، بابونه، رازیانه، گل گاوزبان، ریواس، کنگر، بومادران، کنگر، پاقزان، ریواس، شنگ، انشک، زرشک و قارچ کوهی. گیاهان نوبرانه این روزهای شهرستان بروجرد نیز شامل ورکواز، شبدر، شنگ، زبان گرگ، ریواس، زرشک، کنگر، آویشن، تره و انواع قارچ است. این گیاهان نیز نه‌تنها برای تهیه انواع خوراکی‌ها استفاده می‌شوند، بلکه برخی از افراد آنها را برای استفاده در روزهای سرد زمستان به‌صورت خشک شده نگهداری می‌کنند.
در اصفهان نیز گیاه پشمینه یا چای کوهی یکی از نوبرانه‌های فصل بهار در مراتع اصفهان است که علاوه بر زیبایی خیره‌کننده خواص دارویی زیادی نیز دارد. البته این نوع چای کوهی در برخی مناطق کهگیلویه و بویراحمد، البرز، همدان، کردستان، آذربایجان، لرستان، شیراز و خراسان نیز کم‌وبیش رشد می‌کند.
دمنوش پشمینه یکی از نوشیدنی‌های پرطرفدار مناطق غرب اصفهان است. اهالی این منطقه در فصل بهار گل‌های پنبه‌ای این گیاه را از دشت‌ها و دامنه کوه‌ها می‌چینند و آن را به‌طور تازه یا پس از خشک کردن، مانند چای دم می‌کنند.‌