کلک

همه چیز را از توهین و دلخوری گرفته تا ظلم و بی‌عدالتی می‌شود از یاد برد اما هیچ انسانی خوارشدن خود را فراموش نمی‌کند، طبیعت بشر همین است.  حیوانات درنده در کمین هم می‌نشینند و با هم گلاویز می‌شوند و همدیگر را می‌درند و می‌خورند اما هرگز یکدیگر را تحقیر نمی‌کنند، فقط آدم‌ها هستند که یکدیگر را تحقیر می‌کنند.  انسان نه تحقیرشدن خود را فراموش می‌کند و نه کسی را که در برابرش تن به تحقیر داده است، ‌می‌بخشد.  


رمان «بچه‌های آربات»، آناتولی ریباکف، ترجمه: سروژ استپانیان، صفحه 822