مخاطبهای فوتبال در ایران هنوز درباره اشتباهات داوری علیه تیمملی صحبت میکنند. اینکه داورها با ما مهربان نبودهاند و یک پنالتی ما در بازی با پرتغال گم شده است. داورها همیشه ما را به پای تیمهای بزرگ قربانی میکنند؛ تیمملی و باشگاه هم ندارد. هیچکس هم حواسش نیست که تنها اشتباه VARهم در همان بازی با پرتغال بهنفع ما ثبت شده است. یعنی یک هیات ژوری داوری که صحنه های ویدئویی را چک میکنند به نفع ما اشتباه کردند اما این ما هستیم که هنوز درباره اشتباهات داوری مرثه سرایی میکنیم! اما چرا؟ چرا تمام تیمهای دنیا با اشتباهات داوری کنار میآیند و ما نه؟ چرا همیشه الهه فوتبال و چرخه شانس علیه ماست و سوتهای اشتباه در برابر ما زده میشوند؟ پاسخ این سوال بسیار ساده است. نزدیک به 20سال است که در فوتبال ما هر هفته دادگاهی برپاست که عملکرد داوران زیر ذرهبین میرود و محکوم میشوند. درباره تمام اشتباههای کوچک و بیاهمیت داوری حرف زده میشود و مدیران و مربیها لیستی در دست دارند که هر هفته اشتباهات را یادداشت میکنند. چرتکهای هم دست گرفتهاند و بر اساس همین اشتباهات برای خودشان امتیاز مینویسند. در نتیجه در پایان هر فصل صف طویلی از مدیران و مربیانی داریم که طلبکاران کمیته داوران هستند. یعنی همه تیمهایی که سقوط کرده اند یا در انتهای جدول هستند و یا قهرمان نشدهاند و به بالای جدول نرسیدهاند در پایان فصل گلایه می کنند که اگر X امتیاز را داوران از تیمشان نگرفته بود آنها الان در رقابت قهرمانی بودند یا سهمیه آسیا را قطعی کرده بودند و یا هیچ دخلی به معادله سقوط نداشتند. این اتفاق به یک روال عادی و معمولی و عرف فوتبال ما تبدیل شده و عادل فردوسیپور هم در مقابل این ادعاهای واهی سر تایید تکان می دهد و لبخند میزند و میگذرد. هیچکس هم نمیگوید که این سبد امتیازهای سوخته از کجا آمده؟ چه کسی میتواند تضمین دهد که حتما پنالتیهای بر باد رفته و آفسایدهای پرچم نخورده ضامن پیروزی و امتیاز یک تیم خواهد بود؟ آنهم در ورزشی که بارها در عرض چند دقیقه یک تیم بازی دوبرصفر باخته را با تساوی و برد تعویض کرده است.
همین چند سال پیش بود که مجید جلالی مربی ظاهرا اخلاق مدار پیکان که آن روزها روی نیمکت سایپا بود بعد از یکی از بازی های تیمش خشمگین و عصبانی با لگد در رختکن داورها را باز کرد و عربده کشی آغاز که چرا قاضی میدان به زعم او بد سوت زده و باعث باخت تیمش شده. این تصاویر عجیب البته از برنامه90 هم پخش شد و مجری خیلی زود هم از کنارش عبور کرد و به این جمله بسنده کرد که از جناب جلالی انتظار چنین خشم عصبانیتی نداشته است. درحالی که معمولا درباره سایر مربیان ایشان خیلی زود حکم محکومیت و محرومیت فرد خاطی را روی آنتن زنده صادر میکرد تا جامعه فوتبال و کمیته انضباطی توجه ویژهای به سوژه مورد نظر داشته باشد. حالا همان داوری که بر سرش عربده کشیده شده و شاید هم آن روز بد قضاوت کرده، کاندید قضاوت فینال جامجهانی است. بله؛ تعجب نکنید! در کشور ما روال همین است. این جامعه فوتبال ماست که سرمربی یک تیم به خودش اجازه میدهد خشنترین رفتارها را به بهانه اشتباهات داوری بروز دهد و کسی هم هم یقهاش را نگیرد. بله علیرضا فغانی که امروز همه برای عکس و امضا از او از سر و کول هم بالا میروند و دوربین برنامه2018 هر روز خبرهای اختصاصی او را پوشش میدهد، همان داوری است که با لگد در رختکناش را باز کردهایم. تازه این که علیرضا فغانی است و بندگان خدا سایر داورهای ما خودمان میدانیم چه حال و روزی در ورزشگاهها و در تقابل با تماشاگران و بازیکنان و مربیها و مدیران دارند.
چند سال پیش که گل مسلم انگلیس مقابل آلمان دیده نشد و از همان روز فیفا افتاد دنبال وارد کردن تکنولوژی به داوری و راه انداختن بساط ویدئو چک، فکر میکنید کاپلو سرمربی انگلیس بعد از شکست 4بریک مقابل آلمان چه گفت؟ کمیته داوران فیفا را محکوم کرد؟ داور را عامل باخت معرفی کرد؟ نخیر به هیچوجه. کاپلو گفت که آلمان شایسته پیروزی بوده و ما با وجود گل مردود ایرادهایی در بازی تیممان داشتیم. میبینید؟ آنها نمیدانند که اشتباهات داوری میتواند همه چیز را در فوتبال تعیین کند و دانش مربیگری و کیفیت بازیکنان و رهبری تیم خیلی هم مهم نیستند.
این روزها که VAR در جامجهانی خطاها را به حداقل رسانده ما همچنان بر طبل خطاهای داوری میکوبیم. چرا که نه؟ در فوتبال ما هر فصل داورها کلی تیم و رتبه جابهجا میکنند. کلی هزینه خرج شده در باشگاهها را هدر میدهند. کلی زحمت و تلاش مربیها را بر باد میدهند. در فوتبال ایران همه شکستها و توقفها تقصیر داورهاست و تنها پیروزیهاست که صاحبان فروانی دارند. این که چطور فیفا داوری ضعیف ما را ستایش میکند و از داوران تیم خرابکن ما برای قضاوت
آرژانتین- فرانسه استفاده میکند واقعا عجیب است، عجیب! مگر نه آقای فردوسیپور؟
چرتکهها را کنار بگذارید
در همینه زمینه :