تعویق برنامه سفر انسان
سوابق ماموریت ماه نشانه‌هایی را ارائه می‌دهد. پس از برنامه آپولو، فرودگرهای ماه از محبوبیت افتادند. وقتی که فضاپیمای چانگ ای۳ چین در سال ۲۰۱۳ روی سطح قمر زمین فرود آمد، نخستین فرود نرم را روی‌ماه از زمان لونا ۲۴ شوروی در سال ۱۹۷۶ ثبت کرد. دتمان می‌گوید: «دهه‌ها بود که هیچ‌کس درحال توسعه فرودگرها نبود. فناوری به اندازه‌ای رایج نیست که بتوانید به‌راحتی از دیگران یاد بگیرید.» بنابراین، آزمایش بسیار حیاتی است. اما درحالی‌که موشک‌ها می‌توانند آزمایش شوند، گزینه‌ها برای فضاپیماها محدودتر است. آزمایش‌ها می‌توانند بررسی کنند که آیا قدرت و پیشرانه، ناوبری، ارتباطات و ابزارها کار می‌کنند و فضاپیماها به حرکت درمی‌آیند تا اطمینان حاصل شود که می‌توانند ارتعاشات شدید پرتاب را تحمل کنند، اما هیچ راه خوبی برای شبیه‌سازی یک فرود روی‌ماه وجود ندارد. دتمان می‌افزاید: «تأیید و تصدیق یک فرودگر‌ماه بسیار سخت‌تر از بسیاری از سیستم‌های فضایی دیگر است.» در مسابقه فضایی، ناسا ۲۵میلیارد دلار برای آپولو هزینه کرد.
با این حال، پیش از رسیدن به ماه، شکست‌های متعددی را تجربه کرد. اکنون دارای ۷۰سال دانش نهادی و فرهنگی است که به سمت طراحی، ساخت و آزمایش فضاپیماها گرایش دارد. با این حال، تحت برنامه جدید خدمات باربری تجاری‌ماه خود، آژانس درتلاش است تا هزینه‌ها را کاهش دهد و صنعت فضایی ایالات متحده را با پرداخت به شرکت‌های خصوصی، مانند آستروباتیک و ماشین‌های بدیهی مستقر در هیوستون، برای ارسال ابزارهای خود به‌ماه تحریک کند. تعویض به‌معنای ریسک بیشتر شکست است، بنابراین باید انتظار داشت که ماموریت‌های بیشتری از دست بروند. دکتر جاشوا راسرا، محقق همکار در دانشگاه امپریال کالج لندن می‌گوید: «این شرکت‌ها همگی نسبتاً جدید هستند و در مقایسه، آنها این ماموریت‌ها را با پول خرد انجام می‌دهند.» اما او می‌گوید این استراتژی باید پرداخت شود، زیرا شرکت‌ها از شکست‌های خود یاد می‌گیرند. او افزود: «در نهایت هزینه کل تعداد ماموریت‌ها ارزان‌تر می‌شود. حتی اگر چند مورد اول سقوط کنند.»
