بزرگترین «حیف» جام

جام‌جهانی روسیه در حالی با حذف تیم‌ملی ایران برای ما به پایان رسید که 6بازیکن اصلا برای ایران در این تورنمنت به میدان نرفتند. امیر عابدزاده، رشید مظاهری، محمد خانزاده، پژمان منتظری، رضا قوچان‌نژاد و اشکان دژاگه نفراتی بودند که در روسیه فرصت بازی پیدا نکردند و دست خالی به ایران برگشتند. از این جمع شاید بیشتر از همه باید برای اشکان حسرت خورد. کاپیتان دوست‌داشتنی تیم‌ملی در یک سال گذشته با اتفاقات عجیبی روبه‌رو شد و نتوانست در رده باشگاهی به میدان برود. او مدتی عضو وولفسبورگ بود که با نیمکت‌نشینی و کمی هم مصدومیت مواجه شد و پس از آن فوتبال آلمان را ترک کرد. دژاگه سپس چند ماه خانه‌نشین شد و نهایتا برای نیم‌فصل دوم به ناتینگهام فارست در رقابت‌های دسته دوم فوتبال انگلستان پیوست، اما آنجا هم مصدومیت خیلی زود سراغ اشکان آمد و او را از میادین دور کرد. در فاصله حدود 4ماه به جام‌جهانی، اشکان دیگر فعالیت‌های باشگاهی‌اش را به‌طور کامل متوقف کرد و با هماهنگی کادرفنی ناتینگهام، تمرینات اختصاصی‌اش را برای جام‌جهانی استارت زد. از قضا او به‌موقع آماده شد و در بازی دوستانه با ترکیه هم نیم‌ساعت بازی کرد، اما به هر دلیلی کی‌روش از این بازیکن در هیچ‌کدام از 3مسابقه تیم‌ملی استفاده نکرد. شاید تفکرات تاکتیکی کارلوس طوری بوده که اشکان در آن نمی‌گنجیده و شاید هم مربی پرتغالی نگران وضعیت جسمانی این بازیکن بوده؛ به هر حال اما «حیف» شد که نتوانستیم دژاگه را در جام‌جهانی ببینیم. او یک سال در انتظار بازی در این تورنمنت بود که نهایتا مقدور نشد. با این اوصاف باید امیدوار باشیم اشکان که هنوز 31ساله است، با یک انتخاب مناسب در حوزه باشگاهی خودش را برای جام ملت‌های آسیا آماده کند و در امارات ستاره تیم‌ملی ما باشد.