خاطرات نخستین گزارش فوتبال

واژه‌های ناب و شور وصف‌ناپذیر در صدای رسای عطاءالله بهمنش برای شرح یک رقابت فوتبالی باعث می‌شد تا شنونده خودش را در زمین چهارگوش فوتبال تصور کند. بهمنش، نخستین گزارشگر تاریخ فوتبال ایران بود که بازی فوتبال بین ایران و هندوستان (بازی‌های انتخابی المپیک 1964توکیو - 1342) را زنده گزارش کرد: «یک ضبط‌صوت «جلوسوی» ایتالیایی خریده بودم، ۲۵۰ تومان. یک روز که کسی خانه نبود، در دوران رقابت کشتی بین امامعلی حبیبی و جهانبخت توفیق، من گزارش این کشتی را نوشتم تا به مطبوعات بدهم. اما گفتم ببینیم با این ضبط صوتم چطور می‌شود کار کرد. من که استاد نداشتم. هر چه بود اگر چشمه زلال بود یا گل‌آلود، خودش بود. این را من گزارش کردم و بعد گوش دادم. دیدم بد نیست. فقط یک عیب دارد و آن هم اینکه سروصدای محیط را ندارد. به کسی حرفی نزدم، یک روز ضبط صوتم را برداشتم و به ورزشگاه رفتم و گوشه‌ای از یک بازی را ضبط کردم. دستگاه میکس نداشتم. هر دوی اینها را گوش دادم و مقایسه کردم، دیدم که گزارشم با صدا چگونه است. این را بردم سر کلاس درس. دبیر ما، معینیان، بود. بعضی از دوستانم به من خندیدند که این کیسه مارگیری چیست که با خودت آورده‌ای! اما من گوش ندادم و گزارشم را پخش کردم. دبیر گوش داد و گفت بعد از کلاس بیا دفتر. در دفتر به من گفت: هر کس به تو حرفی زد گوش نکن. همان کاری را که خودت تشخیص داده‌ای انجام بده! بعد همان دبیر باعث شد مرا برای نخستین بار دعوت کردند که بازی فوتبال بین ایران و هندوستان را به‌طور زنده گزارش کنم. من رفتم کنار چمن نشستم و گزارش کردم. وقتی به رادیو برگشتم از در که رسیدم، هر کس به من رسید، گفت عالی بود، چقدر خوب بود! اما من از این کار احساس غرور نکردم.»