پدر داروسازی ایران
شاید باورش سخت باشد که یکی از بزرگترین کارخانههای تولید دارو در ایران کارش را در خانهای قدیمی واقع در سهراه امینحضور تهران آغاز کرد. در روزگاری که شیوع بیماریهای واگیردار قربانی میگرفت و قیمت داروهای خارجی نیز بسیار بالاتر از توان مردم بود، جوانی تحصیلکرده آستین بالا زد تا سنگبنای بزرگترین کارخانه تولید دارو در ایران نهاده شود.
به دکتر غلامعلی عبیدی لقب «پدر صنعت داروسازی ایران» دادهاند؛ لقبی برازنده برای جوانی که سراسر شور و عشق به وطن بود و گامهای بلندی برای کارآفرینی و تولید دارو در کشور برداشت. عبیدی سال 1299در محله مولوی به دنیا آمد و پس از گذراندن دوران مدرسه در همین محله، سال1322در رشته داروسازی از دانشگاه تهران فارغالتحصیل شد. او در همان سال نمایندگی فروش یکی از داروسازیهای خارجی را برعهده گرفت، اما از آنجا که برای تولید دارو و نیز کارآفرینی برای جوانهای وطن دغدغه داشت، به جای واردکردن دارو، بستری برای تولید دارو در تهران فراهم کرد. تولید دارو نیاز به تحصیلات تکمیلی داشت، بنابراین عبیدی برای تحصیل به فرانسه سفر کرد و پس از بازگشت به تهران و اجارهکردن خانهای قدیمی در سهراه امین حضور، نخستین داروهای خود را با بهکارگیری 25نیروی کار با تولید قرص و شربت ضدبیماریهای انگلی روانه بازار کرد.
دکتر عبیدی درسال 1337نخستین پروانه دارویی خود را از وزارت بهداری وقت دریافت کرد که با راهاندازی یک کارخانه مدرن در محله قلهک و کارآفرینی برای دهها جوان تحصیلکرده دیگر همراه بود. اگرچه داروهای تولیدی این لابراتوار باکیفیت و ارزان بود تا قشر ضعیف جامعه نیز از آن بهرهمند شود، اما عبیدی شخصا برای عرضه این داروها به مناطق محروم کشور سفر میکرد تا داروها آسانتر بهدست ساکنان این مناطق کمبرخوردار برسد. دکتر عبیدی که کار خود را در دوران جنگ جهانی دوم و وضعیت نابسامان دارو در ایران آغاز کرده بود، با شروع جنگ تحمیلی و تحریمهای ناجوانمردانه، توانست گامهای مهمی برای تامین نیازهای دارویی کشور بردارد.
عبیدی سال 1352خط تولید کارخانه را با هدف توسعه تولید ملی به زمینی به مساحت 15هزار مترمربع در منطقه 21و محدوده جاده مخصوص کرج منتقل کرد تا زمینه کارآفرینی برای جوانهای تحصیلکرده بیشتری فراهم شود. این کارآفرین برجسته پس از چند دهه تلاش و مجاهدت علمی برای کارآفرینی و تامین داروی مورد نیاز کشور در 28شهریور 1383چشم از جهان فروبست.