احترام به خود را به دیگران یاد بده

تا به حال برایتان پیش آمده نسبت به فرد یا افرادی احساس احترام داشته باشید و شخصیت آنها را محترم دانسته و خود را در هر شرایطی ملزم به حفظ شأن و منزلت آنها بدانید؟ بله. حتما پیش آمده است. اما چرا نسبت به بعضی از افراد اینگونه هستیم؟ آیا این محترم دانستن آنها، ‌خواسته ماست یا ما به نوعی تحت‌تأثیر برخی صفات و ویژگی‌های رفتاری و اخلاقی آنها، اینگونه واکنش نشان می‌دهیم؟ پاسخ یک خطی این سؤالات این است که محترم بودن و احترام گذاشتن به افراد ریشه درونی دارد؛ به بیانی ساده‌تر برای اینکه همگان به ما احترام بگذارند و حس خوبی داشته باشند باید ابتدا به خودمان احترام بگذاریم و ارزش قائل شویم. صادق اسماعیلی، روانشناس و رفتاردرمانگر در این‌باره می‌گوید: «احترام به‌ خود زمانی معقول و سالم محسوب می‌شود که از آن به غرور و خودشیفتگی یا برعکس، عزت ‌نفس ‌پایین تعبیر و برداشت نشود. یعنی با وجود همه نقاط قوت و ضعفی که داریم، خود را ارزشمند بدانیم، اما نه آن قدر که پذیرای نقد درست نباشیم و یا دیگران را در همه موضوعات و عرصه‌ها پایین‌تر از خود درنظر بگیریم.» اسماعیلی ادامه می‌دهد: «خود را ارزشمند بدانید و به‌ خود احترام بگذارید، اما به چه دلیل و به اعتبار کدام ویژگی‌های فردی این ارزشگذاری باید صورت گیرد؟ ارزش به‌خاطر زیبایی، ثروت، تحصیلات و یا درونمایه انسانی و فضایل اخلاقی؟ در این مورد دقت داشته باشید که فضایل اخلاقی و درونمایه‌های انسانی بر عوامل ظاهری و بیرونی تقدم و برتری دارند، چرا که به ‌واسطه آنها هم حال خوب و هم جذب احترام از سوی دیگران با ماندگاری و پایداری همراه است. در این ارتباط توصیه رفتار درمانگران این است که از رعایت عزت کلام آغاز کنیم؛ یعنی حتی زمانی که با خود و یا دیگران حرف می‌زنیم نسبت به‌ خود الفاظ ناپسند به ‌کار نبریم. در واقع با نوازش‌های کلامی‌مان به دیگران نیز یادآور شویم که شخصیت ما شایسته احترام و بهترین‌هاست. در گام بعدی و مهم دیگر باید ضمن رعایت صداقت در گفتار و رفتار، از خودتان بابت تلاش‌های روزانه‌تان با هدف گذران زندگی و دستیابی به اهداف تعیین‌شده‌تان تشکر کنید.»‌