مکه لوطی‌ها
در تهران قدیم زیارت آستان مقدس امامزاده داود(ع) میان پایتخت‌نشینان جایگاه ویژ‌ه‌‌ای داشت؛ سفری زیارتی که هرچند با مشقت‌های فراوان همراه بود اما روزهای آخر هفته که فرامی‌رسید تهرانی‌ها و روستانشینان اطراف پایتخت بار سفر می‌بستند تا از مسیر یونجه‌زاری که راهی بود بس پرپیچ و خم خود را به بارگاه مقدس این امامزاده در روستای کن برسانند. اگرچه زیارت امامزاده داود(ع) محبوب اقشار مختلف تهرانی بود، اما جرگه لوطی‌ها بیش از هر قشر دیگر شیفته زیارت این امامزاده بودند. زیارت امامزاده داود(ع) برای بسیاری از آنها نقطه تحول زندگی‌شان بود. وقتی به بن‌بست می‌رسیدند و بار گناه روی شانه‌هایشان سنگین می‌شد، برای زیارت این بارگاه مقدس دل به مسیر کوهستانی امامزاده داود(ع) می‌زدند. علیرضا زمانی، تهران‌شناس، می‌گوید: «لوطی‌ها برای زیارت امامزاده داود(ع) آداب خاصی داشتند. میان آنها رسم بود که دست‌کم باید هر سال 2بار به زیارت این امامزاده می‌رفتند. علاقه لوطی‌ها به زیارت امامزاده آنقدر پررنگ بود که امامزاده داود(ع) به مکه لوطی‌ها معروف شد و اگر قرار به توبه داشتند امامزاده داود(ع) یکی از انتخاب‌های اصلی آنها برای آغاز مسیر تازه‌ای در زندگی بود.» لوطی‌ها در مسیر برگشت از زیارت دست خالی به تهران نمی‌آمدند. محمود صدیه، یکی از لوطی‌های قدیم تهران، درباره برخی آداب زیارت و توبه در امامزاده داود(ع) می‌گوید: «لوطی‌ها به سفر زیارتی امامزاده داود «زیارت‌آقا» می‌گفتند. وقتی از مسیر پرپیچ و خم فرحزاد می‌گذشتند و به امامزاده می‌رسیدند، شب را هم آنجا به صبح می‌رساندند و پس از زیارت‌آقا در دل شب توبه می‌کردند. برخی هم وقتی از زیارت امامزاده داود(ع) برمی‌گشتند، معمولا توت و یا میوه به‌عنوان تبرک با خود به تهران می‌آوردند.»
