استعداد کشون

دقیقا یک‌ماه بعد از شکست غیرمنتظره و عجیب تیم ملی امید ایران برابر هنگ‌کنگ که به حذف این تیم از بازی‌های آسیایی هانگژو منجر شد، رضا عنایتی به سکوتش پایان داد و در رسانه‌ها دیده شد. حرف‌های سرمربی تیم امید البته همچنان تناسبی با نتایج او ندارد و آنچه توی ذوق می‌زند، نگاه طلبکارانه عنایتی است. آقا رضا در مورد شکست برابر هنگ‌کنگ می‌گوید: «در مسابقه‌ای که ۸۰ درصد مالکیت داشتیم، نزدیک به ۸۰۰ پاس دادیم و ۲۰ یا ۲۱ موقعیت داشتیم اما توپ‌های ما تبدیل به گل نشد‌‌.» آیا انتظار داشتید هنگ‌کنگ روی دروازه ایران 80درصد مالکیت داشته باشد؟ آنها اوایل نیمه دوم گل‌شان را زدند و بسیار طبیعی بود که به دفاع مطلق رو بیاورند. داریم از تیمی حرف می‌زنیم که صرفا به‌خاطر انصراف دو کشور همگروهی‌اش به مراحل حذفی صعود کرد و پس از شکست ایران، برابر ژاپن و ازبکستان با 4گل شکست خورد. اصلا چطوری می‌شود به چنین تیمی باخت و از آن مهم‌تر اینکه چطوری می‌شود از چنان باختی دفاع کرد؟
نقطه اوج مصاحبه عنایتی اما جایی است که او به پرسپولیس می‌تازد: «از کل لیگ تشکر می‌کنم غیراز پرسپولیس، چرا که این تیم به ما بازیکن نداد.» شاید اگر ما جای عنایتی بودیم، به‌طور کامل سکوت می‌کردیم و تا مدت‌های طولانی حتی فکر اظهارنظر در مورد فوتبال هم به سرمان خطور نمی‌کرد. او با 2 ناکامی پیاپی در مرحله پیش‌مقدماتی المپیک و بازی‌های آسیایی هانگژو، نسلی از مستعدترین بازیکنان ایرانی را از فرصت حضور در مسابقات بین‌المللی محروم کرد و حالا گلایه‌مند است که مثلا چرا یاسین سلمانی تا آخر در اردوی امید نمانده. یعنی شما برای بردن هنگ‌کنگ، حتما به سلمانی نیاز داشتید؟ همین حالا بسیاری عقیده دارند یکی از دلایل پارگی رباط صلیبی سلمانی، همین رفت‌وبرگشت‌های غیرمنطقی او بین باشگاه و تیم ملی المپیک بوده؛ آن هم درحالی‌که قطعا لیگ قهرمانان آسیا مهم‌تر از بازی‌های آسیایی بوده. بی‌خیال آقای عنایتی، بی‌خیال.