اتوبوس‌های شیک ستاره نمی‌سازد

علیرضا مجمع روزنامه‌نگار
رسیدیم دور دوم و محمد صلاح را هم دیدیم. فشار راموس در فینال لیگ قهرمانان کار خودش را کرده بود. اروگوئه که از نبود صلاح نهایت استفاده را کرد و نگذاشت مصر بدون صلاح بتواند حس کند می‌تواند کاری از پیش ببرد. روسیه که شانس و میزبانی را توام با هم دارد انگار. محمد صلاح زورش به شانس روس‌ها نرسید. اما ما همچنان دنبال ستاره می‌گردیم در این آسمان. تا اینجا هر چه گشته‌ایم کمتر پیدا کرده‌ایم.
  مصر اولین تیمی شد که تکلیفش را با روسیه معلوم کرد. زمانی که این یادداشت را می‌نویسم هنوز بازی ما با اسپانیا و مراکش با پرتغال انجام نشده است. اگر سرنوشت مراکش هم مثل مصر شود و از پرتغال  ببازد، نقش عزیز مراکش در این ناکامی بیشتر نمود پیدا می‌کند. ما اما می‌توانیم روز آخر جلوی کریس رونالدو بایستیم و شانس خود را برای رفتن به یک هشتم و بازی با روسیه یا اروگوئه امتحان کنیم. ستاره این جام تا الان کریس رونالدو بوده که به تنهایی بازی را برای پرتغال جلوی اسپانیا درآورده. اما رونالدو مارادونای 86 نمی‌شود برای پرتغال. همان‌طور که مسی، مارادونا نشد برای آرژانتین. اما همین اسم‌ها، همین ستاره‌ها نفس ما را چاق می‌کنند. با فوتبالی از جنس یونان 2004، از جنس بازی آرژانتین 90، از جنس اتلتیکو مادرید پنج سال اخیر، نمی‌شود به فوتبال دل بست. فوتبال و جام‌جهانی رونالدو و مسی می‌خواهد. اما رونالدو و مسی هم مقابل اتوبوس‌ها کاری از دست‌شان ساخته نیست.
  چاره‌ای نیست. از مردم ما هم بپرسید شاید بگویند از اتوبوس خوش‌شان نمی‌آید اما از اتوبوس بحرین و قطر جلوی ما، نه از اتوبوس ما جلوی آرژانتین و اسپانیا. اما یونان 2004 افسانه نیست. تیمی است برای همین دوران. فوتبال نتیجه‌گرا به دنبال اتوبوس‌های شیک است. ما هم به‌ناچار با توجه به فلسفه تیمی‌ای که داریم یکی از این اتوبوس‌های شیک را جلوی دروازه‌مان پارک می‌کنیم تا بلکه از این نمد کلاهی برایمان بافته شود. 
  سوای نتیجه‌ای که ما جلوی مراکش گرفتیم، ژاپن را دست‌کم نگیرید اصلا. سامورایی‌ها با نظم حیرت‌انگیزی بازی می‌کنند. شنیده‌اید که برنامه‌ریزی کرده‌اند برای قهرمانی در سال 2050؟ فکر می‌کنید امکانش را ندارند؟ وقتی در جنگ‌جهانی دوم شکست خوردند، مثل آلمان‌ها از خاکستر برخاستند و کشورشان را ساختند. جنگیدند اما نه با اسلحه. این‌بار با تکنولوژی. همه دنیا را هم تسخیر کرده‌اند. الان همین کنار دست‌تان را نگاه کنید، یک تلفن پانا سونیک، یا تلویزیون سونی است احتمالا. در آمریکا هم همین حکایت است. یکی از رهبران‌شان همین شکل تسخیر را سال‌ها قبل گفته بود. پس امکان دارد که جام‌جهانی را هم ببرند. 
  از اردوی آلمان‌ها خبرهای خوبی نمی‌رسد. قهرمان جهان انگار بدجور مریض شده است. اگر شنبه جلوی سوئد بازی را با برد بیرون نیایند عملا باید آنها را اوت شده بدانیم. کما اینکه سندروم بازی‌های دوم تورنمنت‌ها همیشه در آن‌ها هست. از سال 2010 در جام‌جهانی بازی‌های دوم‌شان را یا باخته‌اند یا مساوی کرده‌اند. 2010 باخت به صربستان و 2014 مساوی با غنا. این بار اما فرق دارد. قهرمان جهان فرصت اشتباه دوم را ندارد. راهی به‌جز برد نیست.