اسم باشگاه النصر این روزها از دهان مدیران پرسپولیس نمی‌افتد. البته که حریف پرستاره عربستانی، تیم قابل‌احترامی است و این بازی هم در سرنوشت آسیایی پرسپولیس، تأثیر زیادی دارد، اما اینکه تصور کنیم همه‌‌چیز در مورد قرمزها تنها به این بازی گره خورده، چندان منطقی به‌نظر نمی‌رسد. بازی با النصر هم فقط یک مسابقه فوتبال است و ممکن است هر نتیجه‌ای در آن ثبت شود. فوتبال ایران همچنان «معتاد» نتایج و وابسته به تک بردها در جدال‌های بزرگ است اما قرار‌گرفتن در یک «روند درست» است که اهمیت دارد؛ اتفاقی که هرگز در این فوتبال درک نشده است.
پرسپولیس و النصر چند سال قبل در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا با هم روبه‌رو شدند و نتیجه بازی، به سود تیم ایرانی رقم خورد. حالا اما آنها کجای فوتبال ایستاده‌اند و ما کجاییم؟ آنها با بهترین و آماده‌ترین ستاره‌های دنیای فوتبال قرارداد امضا کرده‌اند و باشگاه ایرانی حتی قادر نیست با یک مهاجم 35ساله از رده خارج شده، قرارداد ببندد. آنها بازی‌هایشان را از شبکه‌های بین‌المللی پخش می‌کنند اما تیم پرسپولیس هنوز موفق نشده برای پخش بازی‌هایش از هیچ شبکه تلویزیونی، ریالی درآمد به‌دست بیاورد. آنها بهترین زمین تمرین و امکانات را در اختیار دارند اما پرسپولیس در ورزشگاه اصلی‌اش بدون تماشاگر به مصاف رقبا می‌رود. کدام باشگاه کار درست را انجام داده است؟ کدام باشگاه روند حرفه‌ای‌تری دارد؟ در چنین شرایطی، آیا پیروزی مقابل النصر، همه «حقیقت» را در مورد پرسپولیس روایت می‌کند؟ آیا دست به دعا بردن برای پیروزی در چنین مسابقه‌ای، تلاش برای سرپوش گذاشتن روی همه مشکلات ریز و درشت این فوتبال نیست؟
به فرض که معجزه شود و النصر را با رونالدو، سادیو مانه، بروزوویچ و لاپورت شکست دهیم؛ به فرض که در لحظه شنیدن صدای سوت پایان بازی، برنده ما باشیم و تلویزیون هم آهنگ‌های حماسی همیشگی‌اش را از آرشیو خارج و پخش کند؛ اصلا تصور کنیم پرسپولیس دوباره به فینال آسیا رسیده است؛ آیا این باشگاه می‌تواند حق و حقوق بلوکه‌شده‌اش را از حساب ای‌اف‌سی بیرون بکشد؟ امروز با ذوق‌زدگی، از اختصاص سیم‌کارت نامحدود ایرانی به ستاره‌های النصر حرف می‌زنیم اما حواسمان نیست که آنها فقط توریست‌هایی هستند که ایران را به سرعت ترک می‌کنند و اگر لطف کنند و مثل بازیکن تیم ملی روسیه، ویدئوی چکه‌کردن آب از سقف استادیوم آزادی را به اشتراک نگذارند، ما هستیم که می‌مانیم و کارهایی که باید برای فوتبال انجام می‌دادیم و نداده‌ایم. برنامه ما برای جذب ستاره‌های خارجی چیست و چه نقشه‌ای برای پایدار‌کردن اقتصاد فوتبال داریم؟ ظاهرا فعلا همه حواس‌ها به دیدار حساس پرسپولیس و النصر معطوف شده و در فوتبال ایران، چنین چیزی چندان عجیب به‌نظر نمی‌رسد. در این فوتبال، به مجموعهای از تصمیم‌های لحظه‌ای و امیدواری‌های ثانیه‌ای خو گرفته‌ایم اما حتی شکست‌دادن حریفی مثل النصر هم نباید فریبمان بدهد. نتیجه‌ها تنها به درد یک بازه زمانی کوتاه می‌خورند و پس از آن، روندها تعیین‌کننده هستند. وقتی روند درستی وجود ندارد، این مسابقه و نتیجه‌اش به‌تنهایی فوتبال ایران را از وضعیتی که در آن گرفتار شده، نجات نخواهد داد.
این بازی «همه‌‌چیز» نیست!
در همینه زمینه :
سینمای‌جهان
سینمای جهان
سینمای جهان