هر طرف سر چرخاندیم، تو را دیدیم

بهروز رسایلی
در روزهایی که تب داغ جام‌جهانی حرف اول را می‌زند، علی کریمی بار دیگر با یک حرکت غیرقابل پیش‌بینی موجی از توجه و تحسین را نصیب خود کرد. جمعه‌شب و بعد از گل به خودی عزیز مراکشی‌ها که ناگهان عزیز ایران شد، مردم کف خیابان ریختند و به جشن و پایکوبی پرداختند. شاید آن روز بسیاری از مسئولان کشور خوشحال بودند که ملت حداقل برای چند صباح غم نان و نوسانات وحشتناک بازار ارز و سکه و گرانی افسارگسیخته کالاهای اساسی را فراموش می‌کنند و چشم به شعبده فوتبال می‌دوزند. علی کریمی اما نشان داد ممکن است نسخه‌هایی بهتر از «فراموشی» و امیدواری به انحراف موقت افکار عمومی هم وجود داشته باشد. او در دو روز گذشته پایه‌گذار کمپین «من نمی‌خرم» شد؛ پویشی که در آن از مردم خواسته شد حداقل به مدت یک ماه از خرید کالاهایی که بی‌حساب گران شده‌اند خودداری کنند و به این ترتیب فرصت‌طلبان و سودجویان را عقب برانند. این کمپین در حال حاضر در فضای مجازی با استقبال گسترده مردم مواجه شده و لحظه به لحظه بر حرارات آن افزوده می‌شود.
اینکه اساسا پویش عدم خرید منطق اقتصادی دارد یا نه، خودش یک بحث مفصل و تخصصی است؛ همان‌طور که در‌مورد موفقیت یا عدم موفقیت چنین طرح‌هایی هم گمانه‌زنی‌های ضدونقیض زیادی وجود دارد. در مورد این مسایل، اهل فن باید اظهار نظر کنند. آنچه اما در همان نگاه اول جلب توجه می‌کند، حس مسئولیت‌پذیری امثال علی کریمی است. شماره8 پیشین فوتبال ایران بدون تردید در حال حاضر مشکل مالی ندارد و در دوران بازی‌اش آن‌قدر پول جمع کرده که اعوجاجات عجیب اقتصادی حداقل ته دل او را نلرزاند، اما این مانع از آن نمی‌شود که کریمی کوتاه بیاید و در کنج عافیت و غفلت خودش ایام بگذراند. او به درد مردمش واکنش نشان می‌دهد و این قابل تحسین‌ترین بخش ماجراست.
 حقیقت آن است که در همه این سال‌ها مردم ایران هر طرف که سر چرخاندند، جادوگر را هم در امتداد نگاه خودشان دیدند. اگر انتخاباتی بود، اگر اعتراض و بغض فرو خورده‌ای وجود داشت، اگر درد پارازیت و شوک سانسور ملت را آزار می‌داد، اگر هوای اهواز روی ریه مردمانش سنگینی می‌کرد و اگر جایی نشانی از فساد و کجروی مغفول مانده به چشم می‌خورد، کریمی به هیچ‌کدام از اینها بی‌تفاوت باقی نماند و کنار هموطنانش ایستاد. آیا ارزشی از این بالاتر وجود دارد؟ تردیدی نیست که علی هم خیلی جاها به حکم «انسان» بودن اشتباه کرده، گامش را به خطا برداشته و بعضا حتی نتیجه کارش زیانبار بوده؛ اما آنچه غالبا در آن تردیدی وجود ندارد، نیت خیر کریمی است؛ کسی که عملگراتر از ستاره‌های غرغروی فضای مجازی است و کوشش‌های اجتماعی‌اش صرفا جنبه ژست و نمایش ندارد. او هر جا احساس نیاز کرده، آستین بالا زده؛ درست وقتی پای صفحه معصومه ابتکار با عامیانه‌ترین ادبیات ممکن مطالبات زیست‌محیطی اهالی خوزستان را فریاد زد و درست مثل حالا که کمپین «من نمی‌خرم» را راه انداخته. خدا را چه دیدید؛ شاید این تلنگر باعث شد مردم ایران هم مثل دیگر ملل جهان بفهمند در روز اتحاد و همدلی، هیچ‌کس و هیچ‌چیز جلودار آنها نیست و هر سدی را می‌توانند بشکنند، ملتی که اگر یک بار طعم خوش چنین وحدتی را بچشند، دیگر محال است دست از آن بکشند.