نگاه
کودک تاریخ را نجات می‌دهد
محمد یگانه- پژوهشگر
چه تعداد کودک و نوجوان در کربلا حضور داشتند؟ در منابعی مانند کتاب الفتوح ابن اعثم کوفی که در قرن سوم هجری قمری نوشته شده است، ارشاد شیخ مفید و تاریخ طبری، حضور ۸۴ بانو و کودک در واقعه عاشورا ذکر شده که حدود ۳۰نفر از آنها کودک بوده اند.
اما سؤال این است که در ذهن مبارک امام حسین(ع) چه بوده که همراه خود این تعداد زن و کودک را آورده بود؟ از علی‌اصغر 6ماهه تا قاسم بن‌الحسن ۱۳ساله.
این سؤالی بود که بزرگان اسلام مثل حنفیه در آن زمان هم از حضرت پرسیدند. حضرت در پاسخ به روشنی هدفش را نجات و اصلاح امت رسول‌الله تا قیامت معرفی می‌کند. الگو و قاعده این اصلاح، همراه با خانواده (بله، خانواده این سلول اصلی جامعه) رقم می‌خورد.
در کربلا ماجرای کودکانی را می‌بینیم و می‌شنویم که به‌صورت حماسی، نقش‌آفرین بوده و دقیقا در همان هدف سیدالشهدا(ع) مشغول انجام وظیفه هستند. نوجوانان به میدان رفتند، حمایل بستند، رجز خواندند، مثل مرد جنگیدند و شهید شدند و چقدر از نوجوانان ما غصه خوردند در این روضه‌ها که چرا جای قاسم، عبدالله، عون و... نبودند؛ آنها از این طریق به دستگاه امام حسین(ع) و کشتی نجات سیدالشهدا خود را رساندند.
کودکانی هم که به‌دلیل صغر سن یا دختر بودن به میدان نرفتند، ماموریت و قصه‌شان از عصر عاشورا شروع شد. حالا باید همگی بدون عزیزان از دست‌رفته‌شان، راوی باشند؛ راوی حماسه عاشورا و آن قدر در کوفه و شام، حماسه آفریدند که یزید ملعون، در برابر این سپاه متشکل از زنان و کودکان، اعلام شکست کرد و بالای منبر (یعنی به زبان امروزی‌اش در یک کنفرانس خبری) رسما اعلام برائت از قاتلین سیدالشهدا(ع) کرد و دستور داد کاروان اسرا با عزت و احترام به مدینه بازگردانده شوند.
از قضا به‌دلیل نزدیک بودن کودکان به فطرت، گره‌گشایی‌شان برای نجات امت، بیشتر است؛ لذا نهضت شیرخوارگان حسینی یکی از آن مناسک جهانی است که شیعه و سنی، مسلمان و مسیحی و... را پای این پرچم آورده است. پس نهضت اگر بخواهد فراگیر شود، نیاز به خانواده دارد.
امروز هم در هجوم همه قداره‌کشان بی‌رحم دنیا به ایران، نیاز به به‌میدان آمدن نوجوانان داریم. دیدید در همین اغتشاشات اخیر، دشمن دست روی همین قشر گذاشت و پروژه خود را پیش برد. اینجاست که درک می‌کنیم جایگاه کودکان، نوجوانان و خانواده در این مبارزه، چقدر مهم است و باید دقیقا به جهتی نگاه کنیم که دشمن نشانه رفته است؛ چراکه اهمیت ذاتی و نهایی همانجاست.
