یک تولد، یک تشییع جنازه

مایه تأسف است که لزوما نمی‌‎توان «قدمت» را مترادف «ارزش» توصیف کرد. اگر اینطور بود، امروز برنامه ورزش و مردم با چند دهه سابقه روی آنتن بودن باید حرف اول را در حوزه رسانه‌های ورزشی می‌زد، اما اتفاقی که رخ داده دقیقا برعکس است و ما با یک شوی کم‌رمق و بی‌اثر مواجهیم که شاید اگر ناگهان و بدون هیچ اطلاعی پخش آن قطع شود، کمتر کسی حتی متوجه این غیبت خواهد شد! خب البته تلاش‌های پیمان یوسفی، مجری برنامه و همکارانش را ارج می‌نهیم، اما حقیقت چیزی جز این نیست و اگر قرار بود ورزش‌ومردم موجی برانگیزد، لابد در این سال‌ها چند مصداق از آن را می‌دیدیم. شاید مسائلی که به این برنامه لطمه می‌زند، از قضا همان چیزهایی باشد که مسئولان ورزش و مردم تصور می‌کنند «برگ برنده» آنهاست؛ مثل همین جشن تولد گرفتن برای رضا درویش روی آنتن زنده که پیمان از آن به‌عنوان «شگفتانه» یاد کرد! پرسش اینجاست که مگر مدیرعامل پرسپولیس یک قهرمان ملی یا اسطوره‌ای مردمی به شمار می‌آید که در سالروز تولدش باید روی آنتن غافلگیر شود؟ آیا فکر نمی‌کنید این همه مماشات و امتیاز دادن به اهالی ریز و درشت فوتبال، به جای گسترش محبوبیت ورزش و مردم، از این برنامه یک شوی تلویزیونی خنثی و خاموش ساخته است؟ آیین تولد یک مدیر در پخش زنده، در حقیقت تشییع جنازه یک برند تلویزیونی بود. افسوس.